به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، مطالعه ای اخیرا بوسیله آزمایشگاه های مایکل شوارتزر در دانشگاه واشنگتن صورت گرفته است که از توانایی خانه گزینی طبیعی سلول های بنیادی مزانشیمی بارگیری شده با میکرو ذرات کپسوله کننده پیش داروها یا سلول های مهندسی ژنتیک شده را به عنوان اشکال مدیفه شده برای بیان یک پروتوکسین باکتریایی استفاده کردند که هر دوی آن ها فعالیت پروتئولیتیک آنتی ژن خاص پروستات را هدف قرار می دهند که یک آنزیم گلیکوپروتئینی است که در سطح بالایی در سرطان پروستات وجود دارد. متاسفانه نتایج فاز یک این مطالعه برای تعیین بی خطر بودن و امکان پذیر بودن تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی آلوژن قبل از برداشتن پروستات ثابت کرد که این سلول ها در سطوح کافی به جایگاه های توموری اولیه خانه گزینی نمی کنند و در نتیجه تضمین کننده یک استراتژی انتقال درمان نیستند.

در این مطالعه سلول های بنیادی مزانشیمی طبق پروتکل های استاندارد از افراد سالم جداسازی شده و در شرایط آزمایشگاهی تکثیر شدند. بیماران مبتلا به سرطان پروستات، یک تزریق درون سیاهرگی را 4 تا 6 روز قبل از برداشتن پروستات دریافت کردند(یک میلیون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن). متاسفانه بعد از برداشتن پروستات، محققین نتوانستند هیچ گونه سلول بنیادی مزانشیمی در هیچ کدام از بافت های جداسازی شده مشاهده کنند. این مطالعه در حالی که نشان می دهد که سلول های بنیادی مزانشیمی نمی توانند در شمار قابل تشخیصی در بافت های توموری خانه گزینی کنند اما بر این باور است که رویکردهایی مانند مهندسی ژنتیک، مدیفیکاسیون های سطح سلول و یا رژیم های پیش شرطی ممکن است کارایی خانه گزینی را تقویت کنند.

پایان مطلب/