به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مهم ترین این سلول ها پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک(FAPs) می باشند که سلول هایی هستند که معمولا از طریق برداشتن باقی مانده های سلولی و تقویت ادغام سلول های عضلانی برای تبدیل شدن به میوفیبرها، نقش کمکی را در بازسازی عضلانی بعد از آسیب باز می کنند.

بیماری LGMD2B بوسیله موتاسیون در ژن DYSF ایجاد می شود که عملکرد دیسفرلین را مختل می کند که خود یک پروتئین ضروری برای ترمیم فیبرهای عضلانی آسیب دیده است. علایمی شبیه مشکل در کوهنوری و دویدن در بیماران تا زمان نوجوانی بروز نمی کند. این تاخیر در شروع به این دلیل محققین را گیج کرده بود که عواقب سلولی نبود دیسفرلین از زمان تولد و طی تکوین بعد از تولد وجود داشته است اما تا زمان نوجوانی روی بیماران اثر نمی گذارد. آن ها کشف کردند که در غیاب دیسفرلین، عضلات رفته رفته بیان پروتئین Annexin A2 را افزایش می دهند که شبیه دیسفرلین ترمیم فیبرهای عضلانی آسیب دیده را تسهیل می کند. با این حال، افزایش Annexin A2موجب تجمع این پروتئین در خارج از فیبرهای عضلانی و افزایش پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک درون عضله می شود که این امر خود تولید آدیپوسیت ها و تشکیل رسوب چربی را تسهیل می کند. خاموش کردن Annexin A2 و یا بلوک کردن سرنوشت تمایزی پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک با استفاده از ترکیبات دارویی می تواند جایگزین شدن چربی به جای عضله را در عضلات دیسفرلینوپاتی شده مهار کند.

به طور خلاصه تجمع پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک تمایز یافته به چربی مسئول کاهش عملکرد عضلات دیسفرلینوپاتی شده است. معکوس کردن این فرایند می تواند درمانی برای LGMD2B باشد که یک بیماری مخرب بدون درمان است.

پایان مطلب/