به گزارش بنیان به نقل از stemcellportal، بازسازی و ترمیم بیشتر تاندون زمانی اتفاق می افتد که ماکروفاژهای ضد التهابی M2 نقش بارزی در محل آسیب داشته باشند. سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs) قادر هستند از طریق مکانیسم های پاراکرین ماکروفاژها را قطبی کرده و آن ها را به فنوتیپ M2 تبدیل کنند. پیش از این دکتر چمبرلین و همکارانش در دانشگاه ویسکونزین مادیسون نشان داده بودند که هم کشتی ماکروفاژهای CD14+ با سلول های بنیادی مزانشیمی منجر به تولید ماکروفاژهای شبه M2 می شود. در مطالعه ای که آن ها جدیدا انجام داده اند توانسته اند با استفاده از وزیکول های خارج سلولی جداسازی شده از سلول های بنیادی مزانشیمی، ماکروفاژهای شبه M2 موسوم به ماکروفاژهای آموزش دیده بوسیله وزیکول های خارج سلولی(exosome‐educated macrophages) یا EEMs را تولید کنند و در نتیجه دیگر نیاز به استفاده مستقیم از سلول های بنیادی مزانشیمی نیست.

بررسی اثر این ماکروفاژهای آموزش دیده بوسیله اگزوزوم روی مدل موشی آسیب تاندون آشیل نشان دهنده بهبود قابل توجه فرایند ترمیم از نظر عملکردی و بازسازی کنندگی بود. تاندون های آسیب دیده تیمار شده با ماکروفاژهای آموزش دیده ویژگی های مکانیکی بهتری داشتند، سطح التهاب در آن ها کاهش یافت و رگزایی نیز در آن ها زودتر اتفاق افتد. چمبرلین و همکارانش استفاده از ماکروفاژهای آموزش دیده بوسیله اگزوزوم را بدلیل اثرات بازسازی کنندگی و تعدیل کنندگی ایمنی شان، استراتژی جدیدی برای پیشبرد بهبودی زخم در آسیب های عضلانی اسکلتی و ... می دانند.

پایان مطلب/