به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان که قادر به تمایز به استئوبلاست هستند و فعالیت سنتزی برای پروتئین هایی مانند کلاژن نوع یک و سایر پروتئین های ماتریکس معدنی استخوان دارند، می توانند گزینه درمانی بالقوه ای برای آسیب های استخوانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک باشند. با این حال مطالعه ای جدید نشان داده است که دیابت نوع یک و افزایش سطح قند خون می تواند اثری منفی روی پتانسیل استخوان زایی سلول های بنیادی مزانشیمی داشته باشند.

اخیرا، محققین در دانشگاه جیائو تانگ چین به مقایسه پتانسیل استخوان زایی اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی افراد سالم و افراد مبتلا به دیابت نوع یک پرداختند به این امید که بتوانند از این رویکرد به عنوان یک رویکرد مستقل از سلول(Cell free) برای بازسازی استخوان استفاده کنند. آن ها سلول های بنیادی مزانشیمی را از رت های سالم و  مدل های رتی القا شده با استرپتوزتوسین برای دیابت نوع یک جداسازی کردند. در ادامه با استفاده از روش اولتراسانتریفیوژ محققین اگزوزوم های هر دو نوع سلول بنیادی مزانشیمی را جداسازی کردند. هر دو مجموعه اگزوزوم تمایز استخوانی سلول های بنیادی مزانشیمی را تقویت کردند و فعالیت رگزایی سلول های اندوتلیالی مشتق از سیاهرگ بند ناف انسانی(HUVECs) را افزایش دادند اما اگزوزوم های مربوط به رت هایی دیابتی اثر کمتری داشتند. علاوه بر این، ارزیابی ظرفیت بازسازی کنندگی درون تنی این اگزوزوم ها را در مدل های نقص جمجمه رتی نشان داد که با وجود این که هر دو مجموعه اگزوزوم بازسازی استخوانی و رگزایی را افزایش می دهند اما اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی رت های دیابتی اثر کمتری روی بازسازی استخوان و رگزایی دارد.

این مطالعه کاهش پتانسیل درمانی اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی رت های دیابتی را نشان داده است و پیشنهاد می کند که موفقیت نسبی پیوند اتولوگ اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی در بازسازی استخوان به شرایط بیمار بستگی دارد و ممکن است محدودیت هایی را برای بازسازی ایجاد کند.

پایان مطلب/