به گزارش بنیان به نقل از newsscientist، صرع ناشی از عدم تعادل بین دو نوع مختلف سلول عصبی در مغز است: سلول های تهییجی که منجر به فعال شدن سایر سلول ها می شوند و سلول های مهاری که مانع از تحریک سایر سلول ها می شوند. تشنج زمانی اتفاق می افتد که تهییج بر مهار غلبه می کند. برای برخی از افراد مبتلا به صرع این تهییج در منطقه ای از مغز موسوم به هیپوکامپ اتفاق می افتد و به عقیده محققین دانشگاه A&M تگزاس می توان با سرکوب آن در این نقطه مانع از پراکنش آن به سایر بخش ها شد. برای تست این فرضیه دکتر شتی و همکارانش به 38 رت ماده ای شیمیایی را تزریق کردند که منجر به شروع تشنج های طولانی می شد. در نتیجه آسیب ناشی از این امر، جانوران دچار تشنج های خودبخودی می شدند که از هیپوکامپ شروع می شدند. یک هفته بعد از شروع آسیب، محققین سلول های مغزی مهاری را به هیپوکامپ نیمی از رت ها پیوند کردند. 5 ماه بعد، این رت های سلول درمانی شده در مقایسه با رت های تیمار نشده، 70 درصد تشنج کمتری را نشان دادند. آنالیزهای بافتی نشان داد که سلول های ایمپلنت شده درون هیپوکامپ زنده می مانند. به عقیده شتی و همکارانش این رویکرد درمانی می تواند برای بیمارانی که تشنج شان از هیپوکامپ منشا می گیرد موفقیت آمیز باشد. به عقیده آن ها این رویکرد که در مدل های رتی صرع موفقیت آمیز نشان داده است می تواند با استفاده از سلول های پوستی مشتق از بیماران و تبدیل آن ها به سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و تمایز آن ها به سلول هایی که قادر به متوقف کردن تشنج هستند، در انسان نیز موفقیت آمیز باشد.

پایان مطلب/