به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای محققین مرکز سلول های بنیادی و طب بازساختی دانشگاه نوتردام تعیین کرده اند که یک فرضیه ارائه شده و رد شده در اوایل قرن بیستم، واقعا صحیح است و اولین گام در یک رویکرد دو طرفه حساب می شود که حاکی از وارد شدن فیبرهای عصبی(آکسون ها) به طناب نخاعی است. این فیبرهای عصبی پیام هایی را به سایر سلول ها می فرستند. برای مثال، آکسون ها در دستان و نوک انگشتان به مغز کمک می کنند که سردی و گرمی را حس کند و یا اشیا را لمس کند. زمانی که این اعصاب کشیده می شوند، فشرده می شوند و یا پاره می شوند(این حالت در مورد شبکه بازویی نیز مشاهده می شود)، این امر می تواند به آسیب دائمی یا از دست رفتن عملکرد منجر شود.

در این مدل اسمیت و نیکولاس از لاروهای گورخرماهی برای ارزیابی دو فرضیه استفاده کردند. اولین فرضیه بوسیله رامون کاجال از پیشگامان علوم اعصاب سلولی مدرت در قرن بیستم ارائه شده بود. کاجال پیشنهاد کرده بود که آکسون ها از یک رویکرد دژکوب(battering ram) طی تکوین اولیه استفاده می کنند و سوراخی را در دیواره طناب نخاعی ایجاد می کنند.  این فرضیه الان تایید شده است و این امر از آن جایی که کاجال در آن زمان میکروسکوپ های امروزی را در دسترس نداشت بسیار جالب است. اما رویکرد battering ram تنها اولین گام است. تا چندین سال محققین تصور می کردند که سلول های کلاهک مرزی که درون مرزهای سیستم عصبی مرکزی و محیطی ثرار دارند، نیرویی را به پشت آکسون های در حال حرکت و وارد شدن به طناب نخاعی وارد می کنند.

اما مطالعه صورت گرفته بوسیله اسمیت و نیکولاس نشان داد که آکسون ها با استفاده از رویکرد battering ram کاجال دیواره طناب نخاعی را به نوعی می شکنند و در ادامه سلول های کلاهک مرزی به صورت پلی برای وارد شدن سایر آکسون ها به درون دیواره عمل می کند. دانستن این مطالعه می تواند در طراحی استراتژی هایی برای ترمیم آسیب های شبکه بازویی مهم باشد.

Battering ram: رویکردی است که در آن در گذشته با استفاده از میله های فولادی یا تنه های درخت به حالت ضربه ای موجب شکستن درب های قلعه ها یا دژها می شدند.

پایان مطلب/