به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، رشد استخوان های کودکان به رشد صفحاتی(physes) قرار دارد که در انتهای همه استخوان های دراز بدن قرار دارند. این صفحات شامل سلول های غضروفی یا کندروسیت ها است که نوعی داربست را جهت حمایت از تشکیل بافت استخوان جدید ایجاد می کنند و خودشان از سلول های پیش ساز شبه بنیادی موسوم به پیش سازهای غضروفی ایجاد می شوند.

برای این که استخوان های دراز به طور مناسب رشد کنند، کندروسیت ها باید به طور دائم در سراسر دوره رشدشان رشد کنند. دیدگاه کلی که وجود دارد این است که شمار محدودی از سلول های پیش ساز طی تکوین جنینی شکل می گیرند و سپس در جهت رشد استخوان مصرف می شوند تا زمانی که به اتمام رسیده و رشد متوقف شود. برای بررسی صحت این دیدگاه، محققین انستیتو کارولینسکا تصمیم گرفتند که تشکیل کندروسیت ها را در موش مورد مطالعه قرار دهند. آن ها دریافتند که طی تکوین جنینی کلون های سلولی کوچکی از همین سلول های پیش ساز تولید می شوند که با دیدگاه فعلی مطابقت دارند. اما بعد از تولید، تغییرات دراماتیکی در دینامیک سلولی اتفاق می افتد و کلون های بزرگ و با ثباتی شکل می گیرد که دلیل توانایی بازسازی پیش سازهای غضروفی هستند. چنین رفتاری از سلول های پیش ساز برای بافت هایی که دائما در حال تولید سلول های جدید هستند مانند پوست، خون و بافت روده امری معمول است. بر این چین بافت هایی ثابت شده است که سلول های پیش ساز در یک ریز محیط بسیار خاص موسوم به نیچ سلول های بنیادی قرار دارند و هم سلول های تمایز یافته مورد نیاز را تولید می کنند و هم این که سلول های بنیادی یا پیش سازی را تولید می کنند که قابلیت خودنوزایی دارند. در صورتی که این نیچ آسیب ببیند، سلول های پیش ساز رفته رفته تحلیل رفته و به نوعی تمام می شوند و بافت آسیب می بیند. محققین انستیتو کارولینسکا نشان داده اند که این نیچ سلول های بنیادی در صفحات رشد استخوانی(حداقل در موش) نیز وجود دارند و در صورتی که این ریز محیط موضعی مختل شود، رشد استخوان نیز متوقف می شود. این نشان می دهد که رشد استخوان با آن چه پیش از این محققین متصور بودند کاملا تفاوت دارد. اگر این یافته ها در مورد انسان ثابت شود، می تواند منجر به ایجاد رویکردهای درمانی قابل توجهی برای کودکانی شود که دچار اختلالات رشد هستند.

پایان مطلب/