به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه محققین اشاره داشته اند که تخصصی بودن میزبان برای بیماری ویروسی چالشی برای مطالعه ویروس های انسانی در جانوران محسوب می شود. واکسن هایی که در تست های پریماتی موفقیت آمیز بودند در آزمایش های انسانی با شکست مواجه شده اند و همین امر منجر به تحقیقات گسترده روی موش های تراریخته ناک اوت یا انسانی شده گردیده است. بنابراین، ژن های انسانی مربوط به ظرفیت ویروس در آلوده کردن انسان به درون ژنوم موش وارد می شوند اما این جانور مدیفه شده هنوز هم موش محسوب می شود و محققین این را مشکلی برای استفاده از این رویکرد می دانند. چندین فاکتور می تواند روی حساس بودن موش ها به عفونت ویروسی اثر گذار باشند که همین امر قابلیت بسط دادن آن ها به انسان را مشکل می سازد. برای مثال موش ها نمی توانند علایم بیماری انسانی ناشی از گزیده شدن با یک پشه آلوده را نشان دهند و پاسخ ایمنی موش نیز بسته به سن جانور متفاوت است. علاوه بر این، آزمایش های صورت گرفته در این موش ها در آزمایشگاه های مختلف قابل تکرار نیستند و این خود یک چالش در مطالعات جانوری محسوب می شود. به عقیده محققین ظهور تکنولوژی های جدید شامل مدل های سلول های بنیادی پرتوان القایی، کشت های ارگانوتیپیک و غربالگری های in silico گسترده می تواند به درک بهتر و پیش بینی بهتر پاتوژنز انسان و کارایی داروها کمک کند. محققین بر این باورند که یکسان سازی روش ها و متمرکز کردن داده ها به همراه ترکیب رویکردهای مختلف برای رسیدن به یک هدف مشترک برای درک بهتر عفونت های فلاوی ویروسی و یافتن راه حل های کلینیکی حیاتی است.

به عقیده محققین استفاده از تکنولوژی های پیشرفته مانند ارگانوئیدهای خاص مغزی، کشت های اسفروئیدی مغزی چند سلولی، مدل های سد خونی-مغزی و مدل سازی های ریاضی in silico برای همانندسازی های ویروسی، سرایت بیماری و ایجاد واکشن می توانند به مبارزه با عفونت های کشنده ویروسی کمک کنند.

پایان مطلب/