به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، نسل جدید گرافت های سنتتیک استخوان این پتانسیل را دارند که با گذشت زمان بوسیله بدن بازجذب شوند و اجازه دهند که بازسازی استخوان به طور تدریجی در جایگاه شکستگی یا نقص استخوانی اتفاق بیافتد. با این حال زیست موادی که خیلی سریع در بدن تخریب می شوند، زمان کافی را برای رشد استخوان جدید نمی دهند و گرافت هایی هم که خیلی آهسته تخریب می شوند می توانند موجب ناپایداری مکانیکی در جایگاه ایمپلنت شدن شوند.

دکتر توزی و همکارانش در دانشگاه پورتموث از روش SR-XCT برای درک بهتر عملکرد مواد گرافت شده و توانایی آن ها برای پیشبرد بهبودی استخوان استفاده کردند. در مطالعه ای که آن ها اخیرا در ACS Biomaterials Science & Engineering به چاپ رسانده اند به ارزیابی میکرومکانیک و ایجاد ریز آسیب های چهار زیست ماده مختلف در ترکیب با XCT، مکانیک in situ و ارتباط حجم دیجیتال پرداختند. به گفته توزی می توان به لطف SR-XCT با دقت بیشتری سطح مواجه بین استخوان و گرافت را نگاه کرد و قابلیت تحمل کردن فشار را به منظور درک یکپارچی زیستی و ساختاری ایمپلنت مورد بررسی قرار داد. با انجام آزمایش های time-lapse برای این سازه ها، می توان پیشرفت ترمیم آسیب را مشاهده کرد و برای اولین بار نشان داد که چگونه کشش ها و نیروهای مکانیکی می توانند برای درک و پیش بینی بالقوه نتایج بالینی استفاده از زیست مواد در بدن فرد استفاده شوند و درک ما را به طور قابل توجهی افزایش دهند.

پایان مطلب/