به گزارش بنیان به  نقل از sciencedaily، این یافته زمانی به دست آمده است که محققان درحال مطالعه بر روی حس چشایی موش ها بودند. آن ها دریافتند موش هایی که فاقد دو پروتئین پیام رسان سیستم چشایی بودند قادر به تولید مثل نیستند .این دو پروتئین TAS1R3 و GNAT3نام دارند ترکیب اول گیرنده طعم شیرینی و اسید آمینه ها ومولکول دوم مورد نیاز برای تبدیل پیام گیرنده های چشایی دهان به پاسخ سلول های مغزی است. آزمایشاتی که در مورد تولید مثل موش ها انجام شده مشخص کرده است که باروری تنها در موش های نر تحت تاثیر قرار می گیرد. هر دو پروتئین مذکورقبلا در اسپرم و بیضه ها یافت شده بودند اما تا کنون عملکرد آن ها نا شناخته بود.

به منظور تحقیق در مورد عملکرد این دو پروتئین در تولید مثل، محققان موش هایی را تولید کرده اند که فاقد ژن های TAS1R3 و GNAT3 بودند ولی گیرنده TAS1R3 انسانی را بیان می کردند.این موش ها نازا نبودند. زمانی که گیرنده TAS1R3 انسانی در این موش ها توسط دارویی به نام clofibrate بلوکه شد، موش ها به علت داشتن اسپرم های کم و غیر طبیعی عقیم شدند و با حذف عامل بلوکه کننده از رژیم غذایی آن ها ، توان تولید مثل خود را باز یافتند. داروی clofibrate به گروهی از داروها تعلق دارد که برای درمان اختلالاتی نظیر کلسترول و تری گلسیرید بالا تجویز می شود. طبق مطالعات قبلی این دارو مهارکننده گیرنده TAS1R3 انسان است.

مطالعات قبلی این گروه از دانشمندان و دیگران نشان داده است که برخی ژن های حس چشایی در دیگر قسمت های بدن نظیر معده، روده، پانکراس، ریه ها و مغز یافت شده است و تصور می شود دارا ی عملکردهای فیزیولوژیکی مهمی درآن  بخش ها باشند. آن ها اذعان می کنند که نیاز به شناسایی مسیرها و مکانیزم هایی دارند که در بیضه ها از این ژن ها استفاده می کنند و بنابراین می توانند دریابند چگونه فقدان آن ها باعث ناباروری در مردان می شود.

پایان مطلب/