به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، متاسفانه تنها بخشی از بیماران مورد تیمار با ICB به این درمان پاسخ می دهند که احتمالا ناشی از تحمل ایمنی تومورها است. بنابراین ایجاد استراتژی های درمانی موثر برای مقابله با تحمل ایمنی و تقویت درمان ICB یک اولویت محسوب می شود. برای حل این چالش، محققین دانشگاه شانگهای یک نانوذره آنتی بادی فعال شوند در ریز محیط آنزیمی تومور را برای تقویت ایمنی درمانی سرطان ارائه کرده اند.

در این مطالعه پروفسور حاجیان و همکارانش با تلفیق آنتی بادی anto-PD-L1(αPDL1) و ایندوسیانین گرین(ICG) به درون یک پلت فرم نانو، یک نانوذره آنتی بادی مهندسی شده را تولید کنند. ایندوسیانین گرین یک فلوئوروفور تایید شده برای تصویربرداری فلوئورسنس در جراحی های زنده و یک حساس کننده نوری برای درمان فتودینامیک(PDT)‌است. نانوذرات آنتی بادی در جریان خون فعال باقی ماندند و از αPDL1 در برابر متصل شدن با بافت های طبیعی حمایت می کنند. زمانی که از طریق نفوذ پذیری و احتباس تقویت شده آن ها در جایگاه تومور تجمع پیدا کردند، نانوذرات آنتی بادی فعال شده و αPDL1 را برای بلوک کردن PD-L1 مختص تومور آزاد می کنند.

علاوه بر این مشخص شد که نانوذرات آنتی بادی، آزادسازی آنتی ژن توموری را شروع کردند و تراوش درون توموری لنفوسیت های سیتوتوکسیک T(CTLs) را از طریق اثر PDT مبتنی بر ایندوسیانین گرین افزایش داد. از آن جایی که نقش لنفوسیت های T‌به عنوان کشنده های سلول های توموری به خوبی شناسایی شده است، این فرایند می تواند برای ایمنی درمانی سرطان بسیار مهم حیاتی باشد.

در نهایت این مطالعه نشان داد که نانوذرات آنتی بادی نه تنها ایمنی ضد توموری را به کارایی زیاد افزایش می دهند، بلکه اثرات طولانی مدت ایمنی در موش های BALB/c منجر به پسرفت قابل توجه تومور می شود. این درمان به میزان قابل توجهی رشد توموری را سرکوب کرده و مانع از متاستاز به ریه ها و گره های لنفی می شوند.

پایان مطلب/