به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مشکلی که در مورد متاستازهای استخوانی وجود دارد این است که سلول های سرطانی فاکتورهایی را آزاد می کنند که تشکیل سلول های تجزیه کننده استخوان موسوم به استئوکلاست ها پیرامون تومور را افزایش می دهند. این امر منجر به افزایش بارجذب استخوان می شود که این امر نیز به نوبه خود موجب آزادسازی فاکتورهای رشد جبرانی برای پیشبرد ترمیم استخوان می شود. اما این امر موجب تحریک رشد تومور نیز می شود. این چرخه معیوب بین ریز محیط استخوانی(به عنوان خاک) و سلول های سرطانی سینه(به عنوان بذر) مسئول افزایش نرخ رشد سرطان و تخریب سریع استخوان است. در حال حاضر درمان های موجود شامل جراحی، شیمی درمانی و دستکاری هورمونی است که نمی توانند تنها تومور را هدف قرار دهند و با عوارض جانبی نیز همراه هستند که روی استخوان نیز اثر می گذارند و همین امر این درمان ها را غیر موثر و بسیار سمی می سازد.

در مطالعه ای جدید محققین دانشگاه کالیفرنیا رویکردی را معرفی کرده اند که شامل استفاده از عوامل ضد توموری و ضد بازجذب استخوانی برای درمان هم استخوان و هم سلول های سرطانی است. آن ها یک mRNA خاص را وارد سلول های بنیادی مزانشیمی کردند که موجب رونویسی و تولید پروتئین های خاصی می شود که آن ها را قادر به خانه گزینی به جایگاه های متاستاز سرطان در درون استخوان می کند. این مولکول ها شامل P-selectin/SLEX (P-selectin glycoprotein ligand-1 /Sialyl-Lewis X) است که مولکول های سلکتین که به فراوانی در تومور موجود هستند را هدف قرار می دهد. زمانی که سلول های بنیادی به جایگاه متاستاز استخوان می رسند، فاکتورهای درمانی شان را در آن جا آزاد می کنند. این فاکتورها، ورژن های تغییر یافته ای از فاکتورهای کشنده توموری شامل سیتوزین دآمیناز(CD)، داروی شیمی درمانی 5-فلوئورسیتوزین و استئوپروتوگرین(OPG) است که این مورد آخر تولید استئوکلاست ها را سرکوب می کند. این ترکیب در جایگاه های متاستاز هم سلول های توموری را تخریب می کند و هم به طور هم زمان مانع از بازجذب استخوان می شود.

به نظر می رسد که سلول های بنیادی مزانشیمی مهندسی شده با توجه با قابلیت انتخابی شان برای ورود به مغز استخوان می توانند کاندیدای بسیار ایده آلی برای انتقال محموله درمانی به جایگاه های متاستاز استخوانی باشند.

پایان مطلب/