به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سال هاست که محققین می دانند گلیوبلاستوما از سلول های بنیادی سرطانی مشتق می شود و برای درمان موفقیت آمیز آن، ریشه کن کردن این سلول های بنیادی سرطانی حیاتی است. با این حال، چالش های زیادی بر سر راه این امر وجود دارد: سلول های بنیادی گلیوبلاستومایی اغلب نزدیک به نواحی کم اکسیژن یا درون این نواحی زندگی می کنند. این ریز محیط ویژگی های خودنوزایی سلول های بنیادی را افزایش می دهد و مقاومت آن ها به درمان را نیز تشدید می کند.

مطالعه ای بوسیله دکتر سوبران و همکارانش در دانشگاه مارسی نشان داد که ترکیب GDC-0152 مقلد Smac بقای موش های مبتلا به ‌گلیوبلاستوما را افزایش داد. ترکیب GDC-0152 به گروهی از پروتئین ها متصل می شود که اغلب در سلول های سرطان بیان می شوند و "مهار کننده پروتئین های آپوپتوزی(IAPs)" نام دارند و پیام رسانی منجر به بقای سلول های توموری را بلوک می کنند و موجب حساس تر شدن سلول های توموری به شیمی درمانی و پرتو درمانی می شوند.

در این مطالعه سوبران و همکارانش به بررسی اثر تغییرات سطح اکسیژن روی کارایی GDC-0152 نیز فوکوس کردند. آن ها از مدل اسفروئیدی گلیوبلاستومای سه بعدی و چندین رده سلول گلیوبلاستومای جمع آوری شده از بافت های انسانی اهدایی استفاده کردند. نتایج نشان داد که سطح اکسیژن بالا موجب می شود که سلول های شبه بنیادی گلیوبلاستومایی ویژگی های بنیادینگی شان را از دست بدهند. هم چنین مشخص شد که مهار دارویی پروتئین های IAPs‌بوسیله GDC-0152 می تواند از طریق کاهش تکثیر و افزایش آپوپتوز، زنده مانی سلول های شبه بنیادی گلیوبلاستومایی را افزایش دهد.

این مطالعه دیدگاه های جدیدی را در مورد اهمیت بالینی کشف مکانیسم بقای سلول های توموری گلیوبلاستومایی ارائه داده است.

پایان مطلب/