به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، پژوهشگران دانشگاه ایلینویز در شیکاگو با همکاری محققین دانشگاه پنسیلوانیا روی سیستم منحصربفردی کار می کنند که سلول های بنیادی را به جایگاه نواقص استخوانی منتقل می کند و از یک فیکساتور منعطف که شامل پین و میله است است برای تنظیم میزان استرس مکانیکی استفاده می کند. در این میان آن ها راهی را برای آزادسازی زمان بندی شده دو فاکتور رشد ارائه کرده اند که فرایند تشکیل استخوان طی تکوین جنینی استخوان را در مدل رتی تقلید می کند. به عقیده آن ها استفاده از سلول های بنیادی، فیکساتورهای منعطف و آزادسازی زمان بندی شده فاکتورهای رشد می تواند به ترمیم نواقص استخوانی بزرگ کمک کند.

پیش از این، این محققین فیکساتورهای منعطف و تجمعات سلول های بنیادی متراکمی را ارائه کردند که می توانند به صورت صفحات یا پلاگ هایی عمل کنند. این تراکم های سلولی اجازه می دهند که بتوان آن ها را در نواحی خاص بدن مانند فواصل بین شکستگی های استخوانی قرار داد. ترکیب این تراکم های سلولی و فیکساتورهای منعطف اجازه تقویت کردن بهبودی نواقص استخوانی را در مدل های رتی داد. اما در این مطالعه جدید، دکتر آلزبرگ و همکارانش لایه دیگری را به این سیستم اضافه کردند که شامل آزادسازی زمان بندی شده دو فاکتور رشد بود: فاکتور TGF-beta1 که تبدیل شدن سلول های بنیادی به سلول های غضروفی را کمک می کند و دیگری BMP2 که تبدیل شدن سلول های غضروفی به استخوان را وساطت می کند. استفاده از این سیستم موسوم به سیستم آلزبرگ برای شکستگی های استخوانی در ران رت های مدل منجر به تحریک رشد استخوان جدید با عملکردی تقویت شده ظرف مدت 12 هفته در مقایسه با سیستم پیشین شد.

این تشکیل استخوان با زمانی که از داربست های اسفنجی کلاژنی حاوی BMP2 برای شکستگی های استخوانی می شود، قابل مقایسه است ولی با وجود مورد تایید بودن روش استفاده از کلاژن بوسیله FDA، این روش می تواند منجر به تشکیل استخوان های ناخواسته شود و این در حالی است که سیستم آلزبرگ تنها در نواحی مورد نیاز استخوان جدید را شکل می دهد.

پایان مطلب/