به گزارش بنیان به نقل از stemcellportal، در مطالعه ای جدید محققین به مقایسه پروفایل متابولیکی iPSCs تولید شده تحت سطح اکسیژن فیزیولوژیک و اتمسفر پرداختند و پاسخ iPSCs به افزایش سطح اکسیژن را با سلول های بنیادی جنینی مقایسه کردند.

در این مطالعه دکتر اسپرو و همکارانش ابتدا iPSCs را تحت شرایط اکسیژن 5 و 20 درصد که مقلد شرایط فیزیولوژیک و اتمسفری بود تولید کردند و سپس پروفایل متابولیکی کلی آن ها را ارزیابی کردند. به طور جالب، در حالی که هر دو مجموعه iPSCs برخی از ابعاد حافظه متابولیکی سلول  سوماتیکی منشاشان مانند ناتوانی در تنظیم بازجذب گلوکز در زمان چالش آکسیژن را حفظ کردند، سلول های iPSCs تولید شده در غلظت های اتمسفری اکسیژن که اغلب iPSCهای تولیدی نیز از این دست هستند، ویژگی های متابولیکی متفاوتی را در مقایسه با iPSCs تولید شده در شرایط فیزیولوژیک نشان می دهند. iPSCs فیزیولوژیک در پاسخ به اکسیژن متابولیسم اکسیداتیو و تولید لاکتات را تعدیل می کنند و این در حالی است که iPSCs اتمسفری قادر به این پاسخ نیست و یک فعالیت میتوکندریایی تغییر یافته را نشان می دهد و دچار ناپایداری ترانسکریپتومی و کاهش طول تلومر می شود. با تمام این اوصاف به عقیده محققین تولید iPSCs در شرایط فیزیولوژیک منجر به تولید سلول های شبه سلول های بنیادی جنینی پرتوان نمی شود و این بدین معنی است که غلظت های غیر بهینه از سایر مواد غذایی نیز در ایجاد حفاظت سوماتیکی در شرایط فیزیولوژیک نقش دارند.

متابولیت ها اغلب به عنوان یک کوفاکتور اپی ژنتیکی عمل می کنند و متابولیسم تغییر یافته ممکن است تغییرات ژنومی وسیعی را در سطح اپی ژنوم iPSCs ایجاد کند و پروفایل ترانسکریپتومی را تغییر دهد. با توجه به آن چه گفته شد به نظر می رسد که تغییرات متابولیکی می تواند اثر تعیین کننده ای روی بازبرنامه ریزی سلول های سوماتیک و فعالیت iPSCs داشته باشد.

پایان مطلب/