به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، این مطالعه نشان داده است که به جای یافتن راهی برای مقابله با پاسخ های ایمنی طی ترمیم و بازسازی، می توان بدنبال یافتن راهی برای کمک گرفتن از پاسخ ایمنی برای کنترل پاسخ ایمنی بود. در طی روند آسیب طبیعی، سلول های ایمنی به ناحیه آسیب دیده نفوذ می کنند و باقی مانده های سلولی و بافتی را پاک سازی می کنند تا فرایند بازسازی را شروع کنند. اما در آسیب بافت عصبی با تخریب سد خونی-مغزی، سلول های ایمنی به ناحیه آسیب وارد شده و التهاب را افزایش می دهند و این امر مانع از ترمیم بافت عصبی می شود. این امر موجب مرگ سریع نورون ها، آسیب با غلاف پیرامون فیبرهای عصبی و تشکیل اسکار و ممانعت از بازسازی عصبی می شود. مطالعات گذشته سعی داشته اند با تزریق استروئیدهایی مانند متیل پردنیزولون مشکلات به پاسخ ایمنی را به حداقل برسانند اما این درمان خود عوارض جانبی مانند سپسیس، خونریزی گوارشی و لخته خونی را به همراه دارد. اما محققین دانشگاه میشیگان نانوذره هایی را طراحی کرده اند که مانع از حرکت سلول های ایمنی به سمت طناب نخاعی می شوند و آن ها را از رفتن به ناحیه آسیب منحرف می کنند.

 این نانوذرات سلول های ایمنی را با توجه به ویژگی های فیزیکی شان مانند اندازه ای معادل خورده سلول ها و داشتن بار منفی که موجب می شود به سلول های ایمنی متصل شوند، بازبرنامه ریزی می کنند. همین امر موجب می شود که عوارض جانبی مربوط به سلول های ایمنی به حداقل برسد. با کاهش التهاب قابلیت بازسازی ناحیه آسیب دیده به حداکثر می رسد.

پایان مطلب/