به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، دکتر ژروم فیژ و همکارانش در دانشگاه EPFL بر این باورند که پیش سازهای فیبرو/چربی زا جمعیتی از سلول های مزانشیمی را در عضلات اسکلتی شامل می شوند که پتانسیل عضله زایی ندارند اما از متعهد شدن سلول های بنیادی عضلانی حمایت می کنند و می توانند به رده های چربی و بافت فیبروزی تمایز یابند. می توان گفت که پیش سازهای فیبرو/چربی زا تنظیم کننده های فعال ارتباطات سلولی در نیچ عضلات اسکلتی هستند، جایی که آن ها به طور مستقیم هموستازی و بازسازی بافت را بوسیله حمایت از سلول های بنیادی عضلانی و میوفیبرها حمایت می کنند.

در این مطالعه جدید، ژروم فیژ و همکارانش نحوه تاثیر پذیری این پیش سازهای فیبرو/چربی زا از روند پیری و ارتباط آن ها با سلول های بنیادی عضلانی برای تنظیم تعادل بین عضله زایی، چربی زایی و فیبروز زایی در عضلات اسکلتی را بررسی کردند. جالب این بود که پیش سازهای فیبرو/چربی زای پیر بدنبال آسیب عضلانی قادر به تکثیر موثر نیستند و پیری ظرفیت پیش سازهای فیبرو/چربی زا برای حمایت از تکثیر و متعهد شدن سلول های بنیادی عضلانی را تغییر می دهد. هم هم کشتی برون تنی و هم پیوند درون تنی پیش سازهای فیبرو/چربی زا جوان، عملکرد سلول های بنیادی عضلانی پیر را جوان کرد اما پیش سازهای فیبرو/چربی زای پیر توانایی حمایت موثر از سلول های بنیادی عضلانی را از دست داد.

به عقیده فیژ، پیش سازهای فیبرو/چربی زا احتمالا جمعیتی ناهمگون هستند و انتخاب کلونی سرنوشت های مختلف پیش سازهای فیبرو/چربی زا طی پیری یک اثر افتراقی پیری روی زیر جمعیت های مجزا را نشان می دهد. در این میان پیش سازهای فیبرو/چربی زای بیان کننده Tie-2 غالبا درون عضلات نوزادی و عضلات در حال هموستازی بالغ وجود دارند که نقش موثری را در حمایت سلول های بنیادی عضلانی بازی می کنند.

پایان مطلب/