به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک جمعیتی سلول های مزانشیمی موجود در عضلات اسکلتی را تشکیل می دهند که پتانسیل عضله زایی ندارند اما از متعهد شدن سلول های بنیادی عضلانی حمایت می کنند و خود دارای توانایی تمایز به رده های چربی یا فیبروزی هستند. بنابراین پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک تنظیم کننده فعال ارتباطات سلولی در نیچ عضلات اسکلتی هستند و به طور مستقیم هموستازی و بازسازی بافتی را از طریق حمایت از سلول های بنیادی عضلانی و میوفیبرها کنترل می کنند.

در مطالعه ای جدید، محققین در EPFL‌سوئیس به بررسی این امر پرداخته اند که چگونه پیری روی سرنوشت پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک و ارتباط آن ها با سلول های بنیادی عضلانی اثر می گذارند تا تعادل بین عضله زایی، چربی زایی و فیبروز را در عضله اسکلتی تنظیم کنند. جالب این است که پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک پیر قادر نیستند که بعد از بروز آسیب یا در زمان پیری ظرفیت شان را برای حمایت از عضله سازی تغییر دهند. در مطالعات جانوری درون تنی و هم چنین تست های هم کشتی برون تنی، پیوند پیش سازهای فیبرو/آدیپوپژنیک جوان موجب جوان سازی عملکرد سلول های بنیادی عضلانی شد اما پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک پیر قادر به حمایت موثر از سلول های بنیادی عضلانی نبودند. به نظر می رسد که پیش سازهای فیبرو/آدیپوژنیک جمعیت ناهمگون سلولی هستند و اثرات متفاوت آن ها روی پیری حاصل همین ناهمگونی است.

پایان مطلب/