به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،. تاندون ها، بافت های پیوندی هستند که عضلات ما را به استخوان ها متصل می کنند. آن ها ثبات را بهبود بخشیده و انتقال نیرو را تسهیل کرده و موجبات حرکات بیشتر را فراهم می کند. با تمام این مزیت ها، تاندون ها به طور ویژه ای مستعد آسیب هستند. متاسفانه، زمانی که تاندون ها آسیب می بینند به ندرت به طور کامل ریکاور می شود و این امر می تواند قابلیت حرکتی را محدود کند و به همین دلیل فرد را نیازمند مدیریت های طولانی مدت درد و حتی جراحی می سازند. دلیل این امر معمولا تشکیل اسکارهای فیبروزی است که ساختار بافت تاندون را مختل می کند. از آن جایی که آسیب های تاندونی به ندرت به طور کامل بهبود می یابند، تصور می شود که در این بافت سلول های بنیادی وجود ندارد. اما ارزیابی های صورت گرفته بوسیله دکتر چن-مین فان و همکارانش روی تاندون پاتلار نشان داده است که سلول های بنیادی تاندونی در این بافت وجود دارند. نکته جالبی که وجود داشت این بود که هم سلول های بافت اسکار فیبروزی و هم سلول های بنیادی تاندون از فضای مشابهی منشا می گیرند که سلول های پشتیبان پیرامون تاندون قرار دارند. به نظر می رسد که حین ترمیم، سلول های بنیادی تاندونی در یک سیستم رقابتی با پیش سازهای اسکارهای فیبروزی قرار دارند و این رقابت تبدیل به یک چالش می شود. هم سلول های بنیادی تاندن و هم سلول های پیش ساز بافت اسکار بوسیله پروتئین PDGF-A برای عمل تحریک می شوند. زمانی که سلول های بنیادی تاندونی طی آسیب تغییر کنند نمی توانند به این فاکتور رشد پاسخ دهند و بنابراین تنها بافت اسکار رشد می کند و هیچ سلول تاندونی بعد از آسیب تولید نمی شود. سلول های بنیادی تاندونی وجود دارند اما قادر به رقابت با پیش سازهای بافت اسکار نیستند و با تشکیل بافت اسکار، آسیب تاندونی مختل می شود. یافتن یک راهکار درمانی برای بلوک کردن سلول های اسکارزا و تقویت سلول های بنیادی تاندونی می تواند منجر به درمان آسیب های تاندونی شود.

پایان مطلب/