به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، محققین دانشگاه کمبریج بدنبال شناسایی فاکتورهایی بودند که ظرفیت بازسازی کنندگی سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی را طی پیری کاهش می دهند و این را از طریق ارزیابی تغییرات نیچ یا ریز محیط سلول های بنیادی انجام دادند. در این مطالعه جذاب، دکتر سگال و همکارانش از بسترهای کشت مختلف استفاده کردند تا نشان دهند که چگونه سفتی بستر می تواند روی عملکرد سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی تاثیر بگذارد و کشف این امر می تواند در ایجاد درمان های جدید برای بیماری های مخرب عصبی و درک فرایند پیری کمک کند. برای نشان دادن نقش بستر، محققین برای اولین بار اهمیت نیچ را از طریق پیوند سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی مشتق از رت های پیر به مغز رت های نوزاد(قشر پروفرونتال) نشان دادند. ارزیابی ها نشان داد که با افزایش سن سفتی ماتریکس خارج سلولی بافت مغزی تغییر می کند و به نوعی سفت تر می شود و پیوند این سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی به مغز نوزادان رت با سفتی کمتر موجب می شود که آن ها عملکرد و مشخصه های مولکولی شبیه با سلول های جوان را داشته باشند.

در ادامه فوکوس روی کانال های ونی حساس به نیروی مکانیکی موسوم به PIEZO1 صورت گرفت که مهار آن ها حساسیت به سیگنال های مکانیکی را مهار می کند  و به نظر می رسد که بیان ژن Piezo1 و پروتئین PIEZO1 با سن افزایش می یابد که منجر به بیان سطح بالایی از PIEZO1 در سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی می شود. به طور جالب، از دست رفتن PIEZO1 در سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی از طریق استفاده از siRNA موجب افزایش فعالیت سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی پیر روی بسترهای نرم می شود. محققین امیدوارند که این مطالعه جدید بتواند راهگشای این امر باشد که استفاده از ریز محیط مکانیکی می تواند به جوان سازی سلول ها یا ایجاد سیستم های کشت سلول های بنیادی به منظور درمان کمک کننده باشد.

پایان مطلب/