به گزارش بنیان به نقل از  Sciencedaily، دکتر نارندروف و همکارانش در MGH به ارزیابی این امر پرداخته اند که چگونه فعالیت فیزیکی، فعالیت مغز استخوان و به طور ویژه سلول های بنیادی و پیش ساز(HSPCs) را تحت تاثیر قرار می دهد. سلول های بنیادی و پیش ساز مغز استخوان می توانند به هر نوع سلول خونی از جمله سلول های سفید خونی موسوم به لوکوسیت ها که منجر به التهاب می شوند، تبدیل شوند. بدن به لوکوسیت ها برای دفاع در برابر عفونت ها و برداشتن اجسام خارجی نیاز دارد. زمانی که تعداد این سلول ها بسیار افزایش یابد می تواند منجر به شروع التهاب در جاهایی مانند دیواره شریان ها شود که به طور عادی این اتفاق در آن ها رخ نمی دهد.

در این مطالعه نارندروف و همکارانش به مطالعه گروهی از موش های آزمایشگاهی پرداختند که در قفس های دارای تردمیل نگهداری شدند. برخی از آن ها طی یک شب مسافتی به اندازه شش مایل را در این تردمیل ها می دویدند. در گروه دیگر موش ها در قفس های بدون تردمیل نگهداری شدند. بعد از شش هفته، موش های دونده فعالیت به طور قابل توجه کاهش یافته ای از سلول های بنیادی و پیش ساز خون ساز و سطح کاهش یافته ای از لوکوسیت های التهابی را در مقایسه با موش های کنترل نشان دادند. به عقیده نارندروف، ورزش موجب می شود که موش ها لپتین کمتری تولید کنند. لپتین هورمون مترشحه از بافت های چربی است که به کنترل اشتها کمک می کند و به سلول های بنیادی و پیش ساز خون ساز نیز سیگنال می دهد که فعال تر شده و تولید لوکوسیت ها را افزایش دهند. در مطالعات انسانی نیز آن ها متوجه شدند که سطح لپتین و لوکوسیت ها در انسان هایی که دچار بیماری های قلبی عروقی مرتبط با التهاب مزمن می شود بالا می شود.

این مطالعه برای اولین بار ارتباط مولکولی بین ورزش و التهاب که در مغز استخوان رخ می دهد را نشان می دهد و بر نقش پیش از این ناشناخته لپتین در حفاظت قلبی عروقی به کمک ورزش تاکید دارد.

پایان مطلب/