به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مطالعات نشان داده است که ریز محیط درون ناحیه تحت بطنی تمایز سلول های بنیادی و پیش ساز (NSPCs) را به سمت سلول های بافت عصبی هدایت می کند. با این حال، محققین هنوز نتوانسته اند توضیح دهند که چرا NSPCs بعد از آسیب به جای تبدیل شدن به نورون بیشتر تمایل دارند که به آستروسیت تبدیل شوند. آستروسیت ها نقش بزرگی را در تشکیل بافت اسکار بازی می کنند و بنابراین در فرایند بازسازی اعصاب در سیستم عصبی مرکزی تداخل ایجاد می کنند. تیمی از محققین به سرپرستی کریستین اسکاچتراپ در دانشگاه فرایبورگ موفق شده اند که این فرایند را بیشتر مورد آنالیز قرار دهند.

اسکاچتراپ و تیمش نشان داده اند که بدنبال آسیب قشر مغزی موش، فیبرینوژن خون در نیچ سلول های بنیادی در ناحیه تحت بطنی مغز غنی شده و به نوعی تجمع پیدا می کند. فیبرینوژن یک فاکتور انعقادی و یک پیش ساز پروتئین فیبرین محسوب می شود که پلاکت های خونی مجتمع شده در ناحیه آسیب عروقی را پوشانده و تثبیت می کند. به طور هم زمان، فیبرینوژن غنی شده منجر به افزایش آستروسیت زایی می شود. به عقیده محققین فیبرینوژن منجر به فعال سازی یک مسیر پیام رسانی گیرنده BMP می شود. کاهش فیبرینوژن در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از یک سم مار موسوم به Ancrod نشان داد که تشکیل آستروسیت ها از NSPCs بلوک می شود و در نتیجه بافت اسکار کمتری نیز شکل می گیرد.

این کشف ک یک پروتئین انعقادی خون می تواند آستروسیت زایی سلول های بنیادی ناحیه تحت بطنی را القا کند و یک فاکتور تعیین کننده در عملکرد بازسازی کنندگی سلول های بنیادی و پیش ساز عصبی در مغز باشد، می تواند کاربردهای بالقوه ای در شناسایی مکانیسم برخی از بیماری های سیستم عصبی مرکزی و در نتیجه یافتن راهکارهای درمانی داشته باشد.

پایان مطلب/