به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، یک مطالعه جدید در مورد ویروس که در مارس سال 2020 در مجله Annals of Internal Medicine  منتشر شده است ، بازتولید سریع ویروس در دستگاه تنفسی فوقانی و ریختن مؤثر ویروس از خلط را نشان می دهد. تقریباً  تا دو هفته پس از بهبودی بالینی نیز،  خلط نشان دهنده حضور ویروس بود. این بیماری می تواند قبل از شروع علائم ، در طول دوره بروز علایک و حتی پس از بهبودی نیز گسترش یابد.

در اکثر بیماران ، COVID-19 در درجه اول یک بیماری ریه است زیرا درست مانند سایر کرونو ویروس ها این ویروس نیز یک ویروس تنفسی است. این ویروس به طور معمول از طریق قطرات تنفسی از فرد به دیگران منتقل می شود ، که اغلب در هنگام سرفه تولید می شوند. اولین نشانه این بیماری تب و سرفه است که با گذشت زمان ممکن است به پنومونی تبدیل شود. تصور می شود بیش از 80٪ از افراد آلوده فقط به یک عفونت خفیف مبتلا هستند و بقیه افراد به شکل شدید و بحرانی این بیماری مبتلا می شوند.

در طی عفونت زودرس ، ویروس به سلولهای ریه اعم از مخاط ساز و سلولهای مژه دار حمله می کند. اولی برای مرطوب نگه داشتن بافت ریه و محافظت از سطح اپیتلیوم ریه از ارگانیسم های مضر تولید مخاط می کند و  مژه ها ذرات و ارگانیسم های خارجی را پاک سازی می کنند.
مانند SARS ، به نظر می رسد ویروس ایجاد کننده  COVID-19 نیز سلولهای مژه دار تنفسی را هدف قرار دهد که متعاقب آن پر شدن مجاری هوایی با مایع التهابی و بقایای مواد را خواهیم داشت که باعث سینه پهلو دو طرفه و تنگی نفس می شوند.
در این مرحله با حس کردن حضور ویروس، سیستم ایمنی بدن فعال می شود. ریه با سلولهای ایمنی بدن که سلولهای آسیب دیده را از بین می برد و بافت ریه را ترمیم می کند ، پر می شود. این معمولاً یک فرآیند با دقت تنظیم شده است که آسیب را منحصر به  مناطق آلوده می سازد. با این حال ، گاهی اوقات یک سیستم ایمنی بیش فعال بیش از آن که موجب بهبودی شود منجر به آسیب بیشتر می شود و ریه ها کماکان مملو از مایعات احتقان آور باقی می مانند. باعث صدمه بیشتر از خوب می شود و ریه ها همچنان با مایعات احتقان می شوند.

مرحله سوم با افزایش آسیب ریه و سرانجام نارسایی تنفسی در برخی از بیماران یا آسیب باقی مانده ریه در برخی از بازماندگان آغاز می شود. شکل خاص لانه زنبوری ریه ها در فرد مبتلا به عفونت شدید COVID-19 بسیار شبیه به ویروس SARS است. تصور می شود این امر به علت "سوراخ های" موجود در بافت ریه بدلیل فعالیت بیش از حد ایمنی بدن است، در نتیجه اسکارهایی ایجاد می شود که ریه ها را از آسیب بیشتر محافظت می کند اما هم زمان موجب افزایش سفتی ریه می شود. این سفت شدن ریه ها موجب می شود که تبادل گازی بین بدن و اتمسفر به خوبی صورت نگیرد که این امر با التهاب همراه است که موجب می شود غشاهای نازکی عروق خونی را از آلوئول ها جدا کنند و به نوعی دچار نشت شوند که با ریختن مایع به درون ریه ها همراه است و در نهایت کارایی تنفسی به حداقل ممکن می رسد و فرد به نوعی دچار خفگی می شود.

پایان مطلب/