به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، طی سال های گذشته، جراحان و پزشکان سعی داشته اند از هیدروژل ها برای انتقال داروها و هم چنین سلول های بنیادی برای بازسازی بافت های اسیب دیده و نواقص استخوانی استفاده کنند. این رویکرد دارای مزیت های بیشتری در مقایسه با درمان های استاندارد پیشین مانند گرافت های استخوانی است و می تواند منجر به التهاب، عفونت و ... شود و هزینه های زیادی را برای بیمار و دولت به دنبال داشته باشد.

هیدروژل ها از شبکه های پلیمری ساخته شده اند و همان طور که گفته شد موثر بودن آن ها در انتقال داروها و سلول های بنیادی به بافت هدف ثابت شده است. اما در مورد جراحی دهان، استفاده از این هیدروژل ها کمتر موثر است زیرا خون و بزاق مانع از چسبندگی موثر آن به جایگاه جراحی شده می شوند و به همین دلیل کارایی آن به حداقل می رسد. به همین دلیل محققین به دنبال یافتن محصولی با چسبندگی بهینه در محیط دهان بوده اند. در این راستا دکتر علیرضا مشاورنیا و همکارانش در UCLA با الهام گرفتن از صدف های دریایی که توانایی چسبیدن به سطوح زیر آب را دارند، یک هیدروژل مبتنی بر آلژینات را تولید کردند. آلژینات ماده موجود در جلبک هاست و زمانی که هیدراته یا آب دار می شود به صورت چسبنده و آدامس مانند در می آید.

آن ها این هیدروژل جدید بارگیری شده با سلول های بنیادی مشتق از بافت لثه را در یک مطالعه 18 هفته ای برای مدل های رتی پری ایمپلنتیت استفاده کردند. پری ایمپلنتیت یک بیماری عفونی است که منجر به التهاب لثه و ساختار پیرامون ایمپلنت دندانی می شود. ارزیابی ها نشان داد که در انتهای این 18 هفته استخوان پیرامون ایمپلنت ها در همه رت ها به طور کامل بازسازی شد. در این مطالعه محققین هیدروژل را به درون دهان رت و جایگاه هدف تزریق کردند و با یک تیمار نوری موجب جامد شدن این هیدروژل شدند. تیمار نوری موجب سفت شدن هیدروژل می شود تا یک ناقل با ثبات تر برای انتقال سلول های بنیادی به جایگاه آسیب باشند.

مشاورنیا بر این باور است که این ابزار جدید مهندسی بافت می تواند گزینه ای بهینه برای بیمارانی باشد که بافت های سفت یا نرم جمجمه و چهره شان به دلیل تروما، عفونت یا تومور آسیب دیده است.

پایان مطلب/