به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این ماده در پاسخ به مقدار قند خون باز یا جمع شده و انسولین در هنگام نیاز آزاد می شود. از این تکنیک برای رساندن دارو به سلول های سرطانی نیز می توان استفاده کرد . دراین مطالعه پژوهشگران در پی شبیه  سازی عملکرد سلول های بتای سالم که انسولین تولید نموده و آزاد می کنند به این تکنیک دست یافته اند. آن ها دریافتند که با یک سیستم دریافت دارو می توان سلولهای سرطانی و دیگر سلول های دچار بیماری را مورد هدف قرار داد.

محققان با استفاده از ماده ای که در میگو و خرچنگ وجود دارد ساختارهای کروی و اسفنجی شکلی را طراحی نموده اند . این ساختارها نانوکپسول های کوچک تری را که از یک پلی مر متخلخل ساخته شده اند در بر می گیرند. دراین نانو کپسول ها آنزیم های گلوکز اکسیداز یا کاتالازقرار دارند. ساختار های مذکور منبعی از انسولین را حمل کرده، 250 میکرومتر قطر داشته و قابل تزریق به بیماران دچار دیابت می باشند.زمانی که قند خون بیمار افزایش می یابد واکنشی را آغاز می کند که باعث آزاد شدن یون های هیدروژن از نانو کپسول ها می شود.این یون ها به رشته های سازنده ساختار اسفنجی شکل متصل شده سبب بار دار شدن آن ها  می شوند در پی این اتفاق رشته ها همدیگر را رانده و روزنه های موجود در این ساختار بزرگ تر می شده ومولکول های انسولین فرصت بیرون رفتن ازآن ها  و ورود به جریان خون را می یابند. انسولین هورمونی است که باعث انتقال گلوکز یا قند خون به سلول ها می شود . در افراد دیابتی نیاز به تزریق انسولین وجود دارد. در حضور انسولین قند خون شروع به پایین آمدن می کند در این حالت ساختار مذکور بار مثبت خود را  از دست داده و رشته های سازنده آن شروع به جمع شدن می کنند و مجددا اندازه روزنه های آن تا حدی کوچک می  شود که مولکول های انسولین در آن گیر می افتند. با آزمایش این تکنیک در موش ها ، کاهش قند خون تا 48 ساعت مشاهده شده است. پژوهشگران در صدد بهینه کردن  این تکنیک و کاربرد آن بر ضد سرطان می باشند.تومورها محیط ها ی اسیدی هستند و غلظت یون هیدروژن در آن ها بالاست. بنابراین ساختارهای اسفنجی شرح داده شده را می توان از داروهای ضد سرطانی پر کرد.  این ساختار ها توسط بدن جذب می شوند و و برا ی سلامت افراد مضر نیستند.

پایان مطلب/