به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) با آسیب دیدن یا زخم شدن بافت ریه مشخص می شود و با گذشت زمان ، جای زخم (فیبروز) بدتر می شود به نحوی که ریه ها نمی توانند اکسیژن کافی مصرف کنند و این امر بر کیفیت زندگی فرد تأثیر می گذارد و در نهایت منجر به مرگ او می شود. در حالی که داروهای موجود (و در بعضی موارد پیوند ریه) می تواند طول عمر بیمار را به بیش از سه تا پنج سال، از زمان تشخیص تا زمان مرگ، افزایش دهد ، اما درمان قطعی وجود ندارد. علت IPF ناشناخته است ، اگرچه بسیاری از متخصصان پزشکی معتقدند که احتمالاً این امر ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. همچنین شواهد حاکی از ارتباط بین التهاب و پیشرفت زخم ریه است.

سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان (hAMSCs) توانایی قابل توجهی در تعدیل سیستم ایمنی بدن دارند. این مطالعه نشان داده است که پیوند این سلول های استرومایی مزانشیمی مشتق از پرده آمنیوتیک فیبروز ریه را در موشها کاهش می دهند که احتمالاً این امر با ایجاد یک ریز محیط است که باعث تحریک التهاب مزمن می شود و منجر به ایجاد زخم می شود. با این حال ، توانایی hAMSCs برای تعدیل سلولهای ایمنی و بخصوص سلولهای B که در التهاب ریوی نقش دارند هنوز به روشنی توصیف نشده است.

تیم حاضر، مطالعه خود را روی موش ها انجام دادند و این کار با القای زخم ریه با داروی بلومایسین انجام شد که باعث ایجاد آسیب به آلوئول ها (کیسه های هوای ریز در ریه ها) و متعاقب آن فیبروز ریه می شود. آنها سپس یک گروه از حیوانات را با hAMSC های تازه جدا شده و گروه دیگری با hAMSCs که در شرایط آزمایشگاهی گسترش یافته اند تیمار کردند تا به سؤال مهم چگونگی تأثیر تکثیر آزمایشگاهی بر قابلیتهای درمانی hAMSCs بپردازند. گروه سوم حیوانات ، گروه کنترل ، با محلول نمکی که برای تزریق hAMSCs اما بدون سلول مورد استفاده قرار گرفت ، تحت درمان قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که هر دو hAMSC تازه جمع آوری شده و تکثیر شده در شرایط آزمایشگاهی، قادر به کنترل بکارگیری ، احتباس و بلوغ سلولهای B در ریه های بیمار بودند. این امر بسیار مهم است زیرا در بیماران IPF ، سلولهای B توده ریوی را با سلولهای T تشکیل می دهند و بطور مداوم سلولهای T را که یک وضعیت التهابی خود نگه دارنده را دارند، ایجاد می کنند.

با تعدیل سلول های B ، hAMSC ها توانستند این حلقه را بشکنند و از این رو ، به پیشرفت التهاب ریه و ترمیم زخم نیز کمک کنند. به نظر می رسد که این مطالعه دیدگاه هایی را در مورد پتانسیل درمانی hAMSC ها و شواهد بیشتری را برای استفاده بالینی بالقوه hAMSC در درمان IPF و سایر بیماریهای فیبروتیک مرتبط با التهاب ارائه می دهد. این مطالعه پیش بالینی نشان می دهد که سلولهای بنیادی مشتق شده از مایع آمنیوتیک توانایی جلوگیری از التهاب و آهسته زخم در بافت ریه را دارند.

پایان مطلب/