به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زمانی که یک بیمار سرطانی نیازمند پیوند مغز استخوان می شود، معمولا چهار منبع اهدایی وجود دارد: یک اهدا کننده وابسته کاملا مطابق(خواهر یا بردار)، یک اهدا کننده غیر وابسته کاملا مطابق(از پایگاه داده اهدا کننده ها)، یک اهدا کننده نیمه مطابق و در نهایت خون بند ناف. البته در این بین مزایا و معایبی برای هر کدام از رویکردها وجود دارد اما اگر بخواهیم آن ها را اولویت بندی کنیم می تواند اهدا کننده وابسته مطابق و غیر وابسته مطابق را اولویت های اول و دوم و اهدا کننده نیمه مطابق و خون بند ناف را در اولویت بعدی و با مزیت های مشابه فرض کرد.

در پژوهشی جدید در دانشگاه کلرادو و بر مبنای بیش از یک دهه تحقیق و درمان بر اساس سلول های بنیادی محققین این اولویت بندی را به چالش کشیده اند. در حقیقت مقایسه 190 بیماری که پیوند خون بند ناف را دریافت کرده بودند با 123 بیماری که پیوندهای گلد استاندارد اهدا کننده وابسته کاملا مطابق را دریافت کرده بودند نشان داده است که از نظر میزان بقای بیماران بین بیماران هر دو رویکرد هیچ تفاوتی وجود نداشت و این در حالی بود که مشکلات مربوط به رد پیوند یا بیماری پیوند علیه میزبان(GvHD) در بیمارانی که خون بند ناف را دریافت کرده بودند در مقایسه با رویکرد دیگر به مراتب کمتر بود.ارزیابی های بعدی نشان داد که بیمارانی که خون بند ناف را دریافت کرده بودند در مقایسه با بیمارانی که پیوند اهدا کننده وابسته مطابق را دریافت کرده بودند، شرایط یکسانی را از نظر نتایج بالینی نشان دادند.

در مجموع، پژوهشگران این مطالعه استفاده از خون بند ناف را یک منبع قابل اتکا و مناسب برای پیوند سلول های بنیادی می دانند که برخلاف تصور قبلی می تواند مزیت های بیشتری نسبت به استفاده از سایر منابع سلول های بنیادی(اهدا کننده وابسته و غیر وابسته مطابق، اهدا کننده نیمه مطابق) داشته باشد.

پایان مطلب/