به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در حالی که رویکردهای زیست مهندسی بی شماری به منظور تولید بافت های عضلانی آزمایشگاهی طراحی شده است اما مدل برون تنی که قادر به احیای عضلات بالغ، سیستم عروقی آن ها و ترکیبات ماتریکس خارج سلولی آن ها باشد و بتواند بافت آسیب دیده را ترمیم کند هنوز وجود ندارد. با این حال، مشخص شده است که استفاده از فاکتورهای اگزوژن(بیرونی) مانند سیگنال های فیزیکی، شیمیایی و الکتریکی، داربست های مهندسی بافت موجب پیشرفت قابل توجهی در زمینه بازسازی عضلات اسکلتی شده است.

محققین دانشگاه سنگاپور آنالیزهایی رار روی مدل های برون تنی عضلات اسکلتی داشته اند و در پژوهشی تحت عنوان" Bioprinting of 3-D in vitro skeletal muscle models: A review "که در مجله Material&Design به چاپ رسیده است به مرور وضعیت موجود رویکردهای زیست مهندسی در تقلید بافت های عضلانی اسکلتی پرداخته اند.

این آنالیز عمیق به ملاحظات صورت گرفته در طراحی مدل های عضلات اسکلتی پرداخته و پارامترهای موثر در این زمینه شامل ماتریکس سلولی، سلول ها و ساختارهایی پرداخته است که با عضله زایی مرتبط هستند. علاوه بر این، اثر توپوگرافی و محرک های مکانیکی و الکتریکی در روند عضله زایی نیز مرور شده است. این مطالعه نشان داده است که استراتژی های زیست مهندسی که در حال حاضر استفاده می شود شامل استفاده از فناوری های مبتنی بر فیبرهای الکتروریسی شده، هیدروژل ها، فییبرها/هیدروژل ها و هم چنین انتقال دارو و پرینت های زیستی است.

این مطالعه مروری جامع، مطالعات بزرگ و دستاوردهای قابل توجهی که در این زمینه صورت گرفته است را مرور کرده و به چالش ها و محدودیت های موجود در زمینه تولید عضلات اسکلتی در شرایط آزمایشگاهی پرداخته است. در سال های اخیر، استفاده از عضلات اسکلتی زیست پرینت شده بیشترین انعطاف پذیری را در تولید مدل های بافت دارای عملکرد نشان داده اند و انتظار می رود که آینده بازسازی بافتی و مهندسی بافت در اختیار این زمینه باشد.

پایان مطلب/