به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، هیدروژل ها از شبکه های پلیمری ساخته شده اند و همان طور که گفته شد موثر بودن آن ها در انتقال داروها و سلول های بنیادی به بافت هدف ثابت شده است. اما در مورد جراحی دهان، استفاده از این هیدروژل ها در این ناحیه کمتر موثر است زیرا خون و بزاق مانع از چسبندگی موثر آن به جایگاه جراحی شده می شوند و به همین دلیل کارایی آن ها به حداقل می رسد. به همین دلیل محققین به دنبال یافتن محصولی با چسبندگی بهینه در محیط دهان بوده اند.

در این راستا محققان با الهام گرفتن از صدف های دریایی که توانایی چسبیدن به سطوح زیر آب را دارند، یک هیدروژل مبتنی بر آلژینات را تولید کردند. آلژینات ماده موجود در جلبک هاست و زمانی که هیدراته یا آب دار می شود به صورت چسبنده و آدامس مانند در می آید. آن ها این هیدروژل جدید بارگیری شده با سلول های بنیادی مشتق از بافت لثه را در یک مطالعه 18 هفته ای برای مدل های رتی پری ایمپلنتیت استفاده کردند. پری ایمپلنتیت یک بیماری عفونی است که منجر به التهاب لثه و ساختار پیرامون ایمپلنت دندانی می شود. ارزیابی ها نشان داد که در انتهای این 18 هفته استخوان پیرامون ایمپلنت ها در همه رت ها به طور کامل بازسازی شد.

در این مطالعه محققین هیدروژل را به درون دهان رت و جایگاه هدف تزریق کردند و با یک تیمار نوری موجب جامد شدن این هیدروژل شدند. تیمار نوری موجب سفت شدن هیدروژل می شود تا یک ناقل با ثبات تر برای انتقال سلول های بنیادی به جایگاه آسیب باشند.

پایان مطلب/