به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، خطر مرگ بیماران بعد از حملات قلبی حاد ارتباط مستقیمی به اندازه ناحیه انفارکته دارد و در نتیجه یافتن راهی برای کاستن از ابعاد این ناحیه می تواند بسیار ارزشمند باشد. پژوهشگران دانشگاه الاباما در بیرمنگام دو ماده شیمیایی FGF1 و CHIR99021 را در این امر موثر می دانند. FGF1 یک فاکتور رشد فیبروبلاستی و CHIR یک آگونیست یا فعال کننده مسیر پیام رسانی Wnt است که مزایای هر دوی آن ها به تنهایی برای مبارزه با عوارض قلبی مشخص شده است اما هر دو آن ها به طور هم زمان مورد بررسی قرار نگرفته اند.

در این پژوهش جدید، دکتر ژانگ و همکارانش FGF1 و CHIR را درون نانوذرات پلی لاکتیک-کو-گلیکولیک کپسوله کردند و این نانوذرات را به بخش حاشیه ای ناحیه انفارکته مدل حمله قلبی موشی و خوکی تزریق کردند. مدل خوکی، از نظر اندازه، آناتومی و فیزیولوژی بسیار شبیه قلب انسان است و ارزیابی ها نشان داد که نانوذرات این مواد را طی یک دوره چهار هفته ای به آهستگی آزاد می کنند.

در هر دو مدل موشی و خوکی در مقایسه با گروه های کنترل(تیمار نشده با نانوذرات)، عملکرد قلبی بهبود یافت، اندازه اسکار فیبروزی در ناحیه انفارکته کاهش یافته و رشد عروق خونی در بطن چپ نیز قویا تحریک شد و مانع از مرگ سلول های عضلانی قلبی در ناحیه انفارکته نیز شد. به عقیده محققین تزریق این دو ماده شیمیایی(FGF1 و CHIR) موجب پیشرفت چرخه سلولی سلول های اندوتلیالی و سلول های عضلانی صاف در این جانوران شد.

داده های این مطالعه برای اولین بار نشان داد که تزریق این مواد در قالب نانو ذرات و آزادسازی آهسته آن ها می تواند عملکرد قلبی را بهبود ببخشد، اندازه اسکار فیبروزی را کاهش دهد و رشد عروق خونی در بطن چپ افزایش دهد و مانع از مرگ بیشتر سلول های عضلات قلبی در ناحیه انفارکته شود.

بررسی و پژوهش بیشتر در مورد این رویکرد می تواند منجر به ایجاد یک راهکار درمانی برای انفارکته قلبی در انسان شود.

پایان مطلب/