به گزارش بنیان به نقل از news-medicalxpress، مدت هاست که محققین به دنبال پرینت سه بعدی کاردیومیوسیت های قلبی مشتق از سلول های بنیادی انسانی پرتوان به صورت ساختارهای سه بعدی  هستند. یکی از مشکلاتی که بر سر راه این امر وجود دارد این است که آن ها هیچ وقت نتوانسته اند به تراکم سلولی لازم که برای عملکرد واقعی قلب لازم است برسند.

در تلاش برای حل این مشکل، محققین دانشگاه مینه سوتا چاره را بهینه سازی جوهر تخصصی مربوط به این بافت می دانند که از پروتئین های ماتریکس خارج سلولی مشتق شده است. با بهینه سازی این جوهر زیستی پرینتر، آن ها توانسته اند کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی را به تراکمی مطلوب به صورت یک لوله توخالی 5/1 سانتی متری پرینت کنند که کاردیومیوسیت ها در دیواره آن قادر بودند برای بیش از یک ماه به صورت هم زمان منقبض شوند و این امر آن را تبدیل به یک پمپ قلبی کرد که بعد از قرار گرفتن در حفره شکمی موش به خوبی عملکرد پمپاژ را انجام داد.

محققین بر این باورند که با مطالعه بیشتر و بهینه سازی این رویکرد می توان در آینده ای نزدیک به تولید بافت قلبی انسانی دارای عملکرد با استفاده از پرینترهای سه بعدی امیدوار باشیم.

پایان مطلب/