به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، داده های بدست آمده نشان داده است که اگر چه تزریق سلول های قلبی آلوژن موسوم به سلول های مشتق از کاردیوسفیرها(CDCs) قادر به کاهش میزان بافت اسکار بر جای مانده روی عضلات قلبی در نتیجه حمله قلبی نیست اما ارزیابی های بیشتر حاکی از مفید بودن این رویکرد بوده است.

در مقایسه با بیمارانی که پلاسیبو(دارونما) را دریافت کردند، بیمارانی که CDCs را دریافت کردند، بعد از هر ضربان قلب میزان خون بیشتری پمپاژ می کردند و حجم خون باقی مانده در قلب شان کمتر بود که نشان دهنده این امر بود که قلب آن ها دچار اتساع و در نتیجه نارسایی نشده است. آنالیزهای جدید نشان داده است که بیمارانی که پلاسیبو یا دارونما را دریافت کردند قلب شان شروع به متورم شدن کرد و میزان خون بیشتری را بعد از هر ضربان در خود نگه می داشتند اما در بیمارانی که تزریق CDCs را دریافت کردند، قلب کوچکتر با حجم خون باقی مانده کمتری را دارا بودند.

به عقیده محققین، علی رغم قضاوت زودهنگام در مورد تاثیر سلول درمانی روی بیماران مبتلا به حمله قلبی،این سلول درمانی امیدوار کننده بوده است و نتایج خوبی را نشان داده است که می تواند با بهینه سازی منجر به رویکردی موثر برای درمان بیماران قلبی شود.

پایان مطلب/