به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زخم های پای دیابتی مزمن، یکی از خطرناک ترین و شایع ترین مشکلات افراد دیابتی است که تنها در آمریکا نزدیک به 25 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار داده است. متاسفانه نزدیک به 30 درصد موارد زخم های دیابتی منجر به قطع عضو می شود و به همین دلیل محققین و پزشکان به دنبال راهکار درمانی برای این مشکل هستند.

در مطالعات گذشته محققین دانشگاه کالیفرنیا نشان دادند که 85 درصد سلول های بنیادی مزانشیمی که در قالب داربست برای زخم دیابتی استفاده می شوند تنها برای 15 روز در ناحیه زخم زنده می مانند. هم چنین آن ها نشان داده بودند که پیش تیمار سلول ها با هیپوکسی موجب افزایش بقای سلول های بنیادی مزانشیمی و بهبود احتباس یا ماندگاری سلول ها در جایگاه زخم می شود. پیش تیمار سلول ها با هیپوکسی موجب کاهش مصرف قند بوسیله سلول ها می شود و همین امر بقای آن ها در محیط های دارای کمبود مواد غذایی را افزایش می دهد.

اما در مطالعه جدید صورت گرفته در همین دانشگاه محققین برای اولین بار نشان داده اند که چگونه یک داربست زیست مهندسی شده ساخته شده از سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی ترکیب شده با تیمولول(یک داروی مورد استفاده برای گلوکوم)، بهبودی زخم ها را افزایش داد و موجب کاهش التهاب در زخم موش مدل دیابتی شده است. ایده پشت اضافه کردن تیمولول از مطالعه دیگری می آید که در آن محققین نشان داده بودند که چگونه بافت زخم هورمون استرس موسوم به کاتکول آمین را تولید می کند که موجب اختلال در روند بهبودی می شود. به عقیده محققین اضافه کردن تیمولول موجب معکوس شدن اثرات منفی کاتکول آمین و بهبودی زخم می شود.

در این مطالعه جدید محققین سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسانی را روی داربست های مدوری کشت دادند و در ادامه این داربست ها درون تیمولول و در اکسیژن یک درصد درون محیط کشت سلول های بنیادی مزانشیمی انکوبه شد. در نهایت این داربست ها برای زخم های موش های دیابتی استفاده شدند. زخم های این موش ها به صورت روزانه نیز مورد شست و شو با تیمولول قرار گرفت. آنالیزها نشان داد که این داربست های بارگیری شده با سلول های بنیادی مزانشیمی و انکوبه شده با تیمولول، اپی تلیالی شدن زخم را به میزان قابل توجهی(70 درصد) در مقایسه با گروه کنترل بهبود بخشیدند. این ترکیب موجب کاهش پاسخ التهابی در موش ها نیز شد.

به عقیده محققین این داربست زیست مهندسی شده می تواند با انجام تست های بالینی و پشت سر گذاشتن مراحل تاییدی در آینده ای نزدیک برای زخم های دیابتی انسانی مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/