به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) با زخم شدن بافت ریه مشخص می شود. با گذشت زمان ، جای زخم (فیبروز) بدتر می شود و ریه ها نمی توانند اکسیژن کافی را تبادل کنند  و این امر بر کیفیت زندگی فرد تأثیر می گذارد و در نهایت منجر به مرگ او می شود. براساس اعلام انستیتوی ملی سلامت(NIH) ، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک از هر 100000 نفر 13 تا 20 نفر را مبتلا می­کند. در حالی که داروهای فعلی (و در بعضی موارد پیوند ریه) می تواند طول عمر بیمار را فراتر از سه تا پنج سال از زمان تشخیص تا زمان مرگ پیش بینی کند ، اما درمان قطعی وجود ندارد. علت فیبروز ریوی ایدیوپاتیک ناشناخته است ، اگرچه بسیاری از متخصصان پزشکی معتقدند که احتمالاً این امر ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. همچنین شواهد حاکی از ارتباط بین التهاب و پیشرفت زخم ریه است.

سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان (hAMSCs) توانایی قابل توجهی در تعدیل سیستم ایمنی بدن دارند ، این سلول ها فیبروز ریه را در موشها کاهش می دهند. با این حال ، توانایی سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان برای تعدیل سلولهای ایمنی و بخصوص سلولهای B که در التهاب ریوی نقش دارند هنوز به روشنی توصیف نشده است.

در این مطالعه جدید که روی مدل های موشی انجام گرفت، محققین با استفاده از وارد کردن داروی بئومایسین از طریق نای و آسیب زدن به آلوئول ها موجب القای زخم و فیبروز ریوی شدند. گروهی از موش ها با سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان تازه جداسازی شده، گروه دوم با سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان تکثیر یافته در آزمایشگاه و گروه سوم با محلول نمکی تیمار شدند.

تیم حاضر، مطالعه خود را در مورد موش ها انجام دادند و این کار با القای زخم ریه با داروی بئومایسین انجام شد که داخل بدن از طریق تراشه تحریک شده باعث ایجاد آسیب به آلوئول ها (کیسه های هوای ریز در ریه ها) و متعاقب آن فیبروز ریه می شود. آنها سپس یک گروه از حیوانات را با سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان تازه جدا شده و گروه دیگری با سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان که در شرایط آزمایشگاهی گسترش یافته اند تزریق کردند تا به سؤال مهم چگونگی تأثیر گسترش آزمایشگاهی بر قابلیتهای درمانی سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان بپردازند. گروه سوم حیوانات ، گروه کنترل ، با محلول نمکی که برای تزریق سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان اما بدون سلول مورد استفاده قرار گرفت ، تحت درمان قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که هر دو نوع تیمار با سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان موجب افزایش احتباس و بلوغ سلول های B در ریه های بیمار شد. با تعدیل سلول های B، سلولهای استرومایی مزانشیمی مشتق شده از پرده آمنیوتیک انسان توانستند مانع از التهاب هر چه بیشتر ریه و پیشرفت فیبروز ریوی شوند. به گفته محققین این مطالعه سلولهای بنیادی مشتق شده از مایع آمنیوتیک توانایی جلوگیری از التهاب و آهسته زخم در بافت ریه را دارند.در نهایت، این سلول ها می توانند درمانی جدید برای این بیماری ریوی کشنده باشند.

پایان مطلب/