به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، آمفیزم بیماری پیشرونده و ناتوان کننده ریه است که در آن کیسه­های تنفسی ریه یا آلوئول ها بزرگتر و نازک­تر می شوند، و سرانجام در اثر از بین رفتن سلول­ها از بین می­روند. این بیماری کشنده است و در حال حاضر هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. تحقیقات جدید در بیمارستان کودکان بوستون، با استفاده از سلول­های ریه و مدل­های موشی آمفیزم، مولکول پپتید کوچک و مهندسی شده ای موسوم به PR1P را معرفی کرده است.

یافته­ها نشان داد فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، که برای پیشرفت رگ­های خونی مهم است، به سالم ماندن بافت ریه کمک می­کند ، و با تحت تاثیر قرار گرفتن سیگنالینگ VEGF در زمان آمفیزم، سرعت مرگ سلول افزایش می­یابد. VEGF در ریه­های طبیعی در سطح بالای تقریباً بیش از 500 برابر میزان مشاهده شده در پلاسمای خون یافت می شود. در طی بیماری ریه، سطح VEGF به طور چشمگیری مختل می­شود ، اما در طی بهبودی به حالت عادی بر می­گردد.

در پژوهش جدید صورت گرفته در بیمارستان کودکان بوستون هدف اولیۀ دانشمندان، ارائه روش درمانی با VEGF بود، اما VEGF نیمه عمر بسیار کمی دارد و به طور بالقوه می تواند عوارض جانبی جدی از جمله فشار خون پایین را در مدل­های حیوانی ایجاد کند.

بنابراین، آیا روش جایگزینی برای تنظیم مجدد سیگنال VEGF به منظور تقویت بیشتر آن، به جای تقویت مستقیم غلظت VEGF در ریه­، وجود دارد؟ دکتر آدینی، یکی از محققان این مطالعه، بر اساس تحقیقات قبلی در مورد ملانوما، پروتئینی به نام پرومینین-1 را که مستقیماً به VEGF وصل شده است، کشف کرد. وی با استفاده از رویكردهای زیست شناسی مولكولی و مهندسی ژنتیك ، PR1P را طراحی كرد ، پپتید كوچكی حاوی همان 12 اسید آمینه­ای است كه از پرومینین 1 برای اتصال به VEGF استفاده می كنند.

محققان با قرار دادن PR1P در سلول­های ریه و مدل­های موشی آمفیزم، دریافتند که از VEGF در برابر تخریب محافظت می کند. موش­ها با استنشاق PR1R، سطح VEGF  در ریه­های آنها به طور قابل توجهی در 30 دقیقه پس از درمان افزایش یافت. سطح VEGF دو برابر بیش از حیوانات شاهد 24 ساعت بعد بود.

محققان دریافتند كه PR1P باعث كاهش آپوپتوز (مرگ سلولی برنامه ریزی شده که یكی از مهمترین ویژگی­های آمفیزم است) در كشت سلولی و موش­های زنده می شود. سرانجام، آنها نشان دادند كه PR1P باعث كاهش آسيب ريه در موش­هاي مبتلا به آمفيزم ناشي از توكسين شد كه به مدت 4 و 21 روز تحت نظر بودند. اگرچه این مطالعه برای ارزیابی میزان سمیت طراحی نشده است، اما هیچ عوارض جانبی مشاهده نکردند.

علاوه بر آمفیزم، PR1P ممکن است دارای پتانسیل درمانی برای سندرم حاد زجر تنفسی (ARDS) نیز باشد که یک بیماری شایع و ویرانگری و لاعلاج است  و همچنین با ناهنجاری­های سیگنالینگ VEGF مشخص می شود.

پایان مطلب/