به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، دیابت نوع یک زمانی بر بیماران بروز می کند که سیستم ایمنی آن ها به دلایل نامعلوم سلول های ترشح کننده انسولین در پانکراس را مورد حمله قرار داده و تخریب می کنند. افراد مبتلا به این مشکل نیازمند تزریق همیشگی انسولین برای کنترل قند خون شان هستند؛ اما این تزریق روزانه راه بهینه ای برای ادامه حیات آن ها نیست زیرا تزریق به اندازه پانکراس در تنظیم قند خون موثر نیست و به همین دلیل باید به دنبال راه های بهتری بود.

در سال های اخیر، تیم های تحقیقاتی متعددی سعی در پیوند سلول های جزایر پانکراسی به درون کبد جانوران مدل داشته اند اما این رویکرد موفقیت آمیز نبود و سلول های پیوندی بقای کافی را نداشتند و گاهی موجب التهاب نیز می شدند. برخی از مطالعات نیز سعی در پیوند این سلول های پانکراسی به زیر پوست داشته اند تا کنترل بهتری روی این سلول ها داشته باشند اما این رویکرد نیز موفقیت آمیز نبود و به دلایل مختلفی از جمله عدم دریافت اکسیژن کافی سلول ها مردند. در تلاشی جدید، محققین راهی برای حل این مشکل پیدا کرده اند. برای افزایش بقای سلول های پانکراسی پیوند شده به زیر پوست، محققین آن ها درون یک ماتریکس کلاژنی کپسوله کردند. این رویکرد نه تنها از سلول ها محافظت می کند بلکه موجب آغاز فرایندی می شود که آن ها می توانند اکسیژن بیشتری را دریافت کنند. پیوند این ماتریکس های کلاژنی حاوی سلول های پانکراسی انسانی به زیر پوست موش های مدل دیابت موجب شد که آن ها بدون نیاز به تزریق انسولین بیش از 100 روز زنده بمانند.

به عقیده محققین استفاده از این تکنیک که از سلول ها در برابر سیستم ایمنی حفاظت می کند و هم چنین اکسیژن بیشتری برای بقای سلول ها فراهم می کند می تواند در آینده ای نزدیک به رویکردی درمانی برای انسان تبدیل شود.

پایان مطلب/