به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، مطالعات گذشته نشان داده است که می توان از سلول های بنیادی مزانشیمی در درمان بیماران مبتلا به نارسایی زودرس تخمدان استفاده کرد. بویژه این که آن ها نشان داده اند اگزوزوم های مشتق از این سلول ها به عنوان وزیکول های خارج سلولی حاوی پروتئین، DNA،RNA و میکروRNA نقش مهمی را در این امر بازی می کنند.

در پژوهشی جدید در دانشگاه نانجینگ، دکتر دینگ و همکارانش نقش حیاتی miR-17-5P اگزوزومی و هدف پایین دست آن موسوم به SIRT7 را در کاهش علایم نارسایی زودرس تخمدان در مدل های آزمایشگاهی نشان داده اند. این فرایند بعد از پیوند سلول های بنیادی مشتق از بند ناف انسانی صورت گرفته است.

در این مطالعه مدل موشی نارسایی زودرس تخمدان از طریق آسیب به سلول های گرنولوزا از طریق تیمار با سیکلوفسفامید و سپس پیوند آن ها به تخمدان موش ایجاد شد. آنالیزهای برون تنی نشان داد که اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیدی مزانشیمی تکثیر سلول های گرانولوزا را بهبود بخشیده و مانع از مرگ آن ها شدند. هم چنین این اگزوزوم ها مانع از بیان SIRT7 و ژن های پایین دست آن شدند. در ادامه آنالیزهای درون تنی نشان داد که این تزریق این اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی تکثیر سلولی را تقویت می کند و آپوپتوز، بیان SIRT7، سطح گونه های اکسیژن فعال و ... را مهار می کند و در مجموع موجب بهبود نارسایی زودرس تخمدان می شود. در بخش بعدی مطالعه محققین نشان دادند که بیش بیان miR-17-5P در این اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مشتق از بند ناف انسانی موجب بهبودی قابل توجه نارسایی زودرس تخمدان می شود و برعکس سرکوب این میکروRNA اثری معکوس دارد.

این مطالعه جدید نشان داده است که تیمار با اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی می تواند علایم نارسایی زودرس تخمدان را در مدل موشی کاهش دهد و در این میان میکروRNAها می توانند نقش تعیین کننده ای داشته باشند.

پایان مطلب/