به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، رویکردهای فعلی برای بازسازی بافت های آسیب دیده شامل پیوند سلول های اختصاصی یا سلول های بنیادی و بافت های مهندسی شده مشتق از سلول های بنیادی رشد یافته در آزمایشگاه است. از آن جایی که بافت های آسیب دیده قادر نیستند عروق خونی را به میزان کافی شکل دهند در نتیجه اکسیژن و مواد غذایی لازم برای سلول ها و بافت های پیوند شده تامین نمی شود و در نتیجه پیوند موفقیت آمیز نخواهد بود. استفاده از فاکتورهای رشد پیشبرنده تشکیل عروق خونی نیز از دیگر رویکردهای مورد استفاده برای نیل به این هدف است که با مشکلاتی مانند گرانی و کارایی ناکافی همراه است.

در پژوهشی جدید، محققین روی لیپوپلی ساکاریدها(LPSs) فوکوس کرده اند که توانایی القایی التهاب ملایم در بدن انسان را دارند و در نتیجه ماکروفاژها را برای تولید فاکتورهای رشد القا می کنند. با الهام گرفتن از این حقیقت که LPS دارای یک گروه آلکیل با 12 تا 14 کربن است، محققین گروه های آلکیل 12 کربنه را به ژلاتین مشتق از آلاسکا پولاک اضافه کردند و در نتیجه آن را به ذرات کروی تبدیل کردند. در ادامه به این ذرات سالین اضافه شد تا گروه های آلکیل برهمکنشی آبدوستانه داشته باشند و یک ژل خود سازمان یابنده را شکل دهند. تزریق این ژل به موش موجب شد که ماکروفاژهای جانور فاکتورهای رشد بیشتری تولید کنند و در نتیجه عروق خونی جدیدی شکل گیرد. در حالی که عروق خونی شکل می گیرند، این ژل رفته رفته در بدن تخریب می شود.

در مطالعات آینده، محققین قصد دارند که از این ماده جدید برای پزشکی بازساختی و طراحی مواد پزشکی مورد نیاز در زمینه مهندسی بافت و پزشکی بازساختی استفاده کنند.

پایان مطلب/