به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زمانی که ماکروفاژها به شکل پیش التهابی برنامه ریزی می شوند موجب افزایش التهاب می شوند که برای مبارزه با عفونت سودمند هستند اما زمانی که به شکل ضد التهابی برنامه ریزی می شوند به کاهش التهاب کمک می کنند. این برنامه ریزی تنظیم شده به بدن امکان می دهد تا با عفونت ها مقابله کند اما همچنین اطمینان حاصل می کند که التهاب پس از پاسخ اولیه ایمنی به طور طبیعی فروکش کرده و باعث ترمیم بافت می شود. حضور ماکروفاژهای ضد التهابی به مهار این امر که پاسخ ایمنی بیش از حد و خطرناکی تولید شود(شبیه بیماری های خود ایمن یا در سندرم زجر تنفسی حاد و بیماری COVID19)، کمک می کند.

مطالعه صورت گرفته در دانشگاه ایلینویز نشان می دهد که برنامه ریزی ماکروفاژها پیچیده تر از آن چیزی است که پیش از این تصور می شود. طبق یافته های این مطالعه برنامه ریزی ماکروفاژها تنها ناشی از سیستم ایمنی نیست بلکه به محیطی که ماکروفاژها در آن قرار دارند نیز ربط دارد. در مورد آسیب های ریوی، به نظر می رسد که سلول های اندوتلیالی موجود در عروق خونی ریوی برای برنامه ریزی ماکروفاژها الزامی هستند و به آن ها پتانسیل های ترمیم کنندگی بافتی و ضد التهابی می بخشند. آنالیزهای پروتئینی نشان داد که پروتئین رسپوپندین 3 (Rspondin 3)  طی آسیب التهابی در سطوح زیاد از سلول های اندوتلیالی ازاد می شود و نقش کلیدی را در برنامه ریزی ماکروفاژی بازی می کند.

به عقیده محققین این پروتئین می تواند هدفی برای تبدیل ماکروفاژهای پیش التهابی و تبدیل آن ها به ماکروفاژهای ضد التهابی و دخیل در ترمیم در بیماری هایی مانند آسیب ریوی، سندرم زجر تنفسی و COVID-19 باشد.

پایان مطلب/