به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، همه پستانداران برای رسیدن از مراحل جنینی به بلوغ، مراحل مشابهی را طی می کنند. آن ها از مجموعه فرایندهای مشابه و متوالی می گذرند و ژن ها و پیام های مولکولی مشابهی را نیز استفاده می کنند. با این حال، سرعت گذر از این مراحل از گونه ای به گونه دیگر به طور قابل توجهی متفاوت است. برای مثال، نورون های حرکتی ظرف مدت سه روز در موش تکوین می یابند و این در حالی است که این فرایند در مورد انسان بیش از یک هفته طول می کشد.

برای درک آن چه این امر را کنترل می کند، ترسا رایون و همکارانش در انستیتو فرانسیس کریک نورون های حرکتی را از سلول های بنیادی در آزمایشگاه تولید کردند، بدین ترتیب آن توانستند مدت زمان تکوین این سلول ها را بدون دخالت هرگونه عوامل محیطی در جنین بسنجند. با استفاده از سلول های بنیادی موشی و انسانی، آن ها تفاوت های مشابهی را در سرعت بین گونه ها مشاهده کردند. نورون های حرکتی انسانی برای تکوین مدت زمانی بیش از دو برابر نورون های حرکتی موشی نیاز داشتند؛ بنابراین به نظر می رسد که این امر مربوط به چیزی در درون خود سلول ها است نه در محیط پیرامونی شان. آیا ژن ها مسئول این امر هستند؟ با وارد کردن توالی های DNA انسان به سلول های موشی، مشاهده شد که تغییری در سرعت تکوین ایجاد نشد، بنابراین این امر مربوط به عامل دیگری است. ارزیابی های بیشتر نشان داد که سرعت تولید و تخریب پروتئین ها در بین دو گونه متفاوت است به نحوی که سرعت این فرایند در موش تقریبا دو برابر انسان بود. همین تولید و تخریب پروتئینی منجر به تولید سریع تر نورون های حرکتی در موش بود.

به عقیده ترسا رایون، نورون های حرکتی موش و انسان از ژن ها و پیام رسانی های مولکولی مشابهی برای تکوین جنینی شان استفاده می کنند اما در مورد انسان پروتئین ها از ثبات و دوام بیشتری در مقایسه با جنین موش برخوردار هستند و همین امر سرعت تکوین انسان را کاهش می دهد.

تغییرات در زمان تکوینی موسوم به هتروکرونی، نقش عمیقی روی ایجاد تفاوت های بین گونه ای از نظر شکل و اندازه بین گونه ها بازی می کند. برای مثال، مغز انسان بزرگ تر است زیرا سلول های آن طی تکوین جنین دوره زمانی بیشتری در فاز رشد قرار دارند. بنابراین علاوه بر کاربردهای عملی، درک نحوه کنترل تکوین جنینی در زمان، می تواند پتانسیل بالایی برای کاربرد در پزشکی بازساختی داشته باشد.

پایان مطلب/