به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مشکل اصلی قطره های چشمی مایع موجود این است که آن ها دوام کوتاهی دارند و به همین دلیل داروی زیادی به چشم نمی رسد و به خاطر ذات آبکی شان خیلی موارد طی پلک زدن از چشم بیرون می ریزند. به همین دلیل این قطرات باید روزانه چندین بار استفاده شوند. بیش از 90 درصدد داروهایی که برای مشکلات چشمی استفاده می شوند از طریق این قطرات چشمی آبکی بکار برده می شوند. معمولا این قطرات دوز اندکی از دارو را به چشم می رسانند و در نتیجه کارایی دارو نیز پایین می آید.

در مطالعه صورت گرفته در جان هاپکینز، محققین از ترکیبی به نام پلورونیک F127 استفاده کرده اند که پلیمری است که به دمای بدن پاسخ می دهد و به صورت ژل در می آید. در حال حاضر، پلورونیک F127 ترکیبی است که در غلظت های پایین برای قطرات چشمی لغزنده کننده استفاده می شود. این فرمولاسیون در تماس با چشم نمی تواند به ژل تبدیل شود. تلاش های پیشین برای رسیدن به دوزی که قابل ژل شدن داشته باشد نیز در مدل های جانوری موجب ایجاد کلامپ ها یا تجمعاتی شد که با پلک زدن بیرون می آیند.

برای حل مشکل کلامپ شدن، محققین از محلولی یونی استفاده کردند که پلورونیک F127 را به خوبی روی سطح چشم منتقل می کند. به موجب این محلول، مولکول های پلورونیک F127 روی سطح چشم ژل می شوند و لایه ای یکدست را در آن جا شکل می دهند. در تست روی مدل های جانوری، این قطرات چندین بار در روز و به مدت دو هفته استفاده شدند و هیچ عوارض جانبی را ایجاد نکردند. این قطرات مبتنی بر ژل پلورونیک F127 مدت زمان طولانی تری روی سطح چشم ماندند و هیچ گونه مشکلی برای دید ایجاد نکردند. به عقیده محققین این قطره چشمی می تواند نقش یک حامل را برای داروهای بیماری های چشمی بازی کند و این در حالی است که می تواند مدت زمان بیشتری در چشم بماند و دوز موثرتری از دارو را نیز منتقل کند.

پایان مطلب/