به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،  پارگی تاندون ها و لیگامنت ها غالبا در تصادفات و ورزش اتفاق می افتد و متاسفانه به خاطر نرخ و توانایی پایین این بافت ها در بازسازی، روند بهبودی آن ها بسیار آهسته است و گاها نیازمند جراحی های سنگین و یا استفاده از داربست های سنتزی قوی است. رویکرد متداول برای این پارگی ها شامل استفاده از قالب گیری و هم چنین محدود کردن حرکات از طریق آتل و گیره های مخصوصی که این امر موجب می شود بازتوانی و رسیدن به یک ریکاوری عملکردی حداقل چندین هفته طول بکشد و استفاده از ایمپلنت های موجود نیز خطر رد پیوند و عفونت را افزایش می دهد.

در مطالعه صورت گرفته محققین داربست سنتتیکی را تولید کرده اند که مقاومت آن به تنش ها و هم چنین میزان جذب آب آن با تاندون ها و لیگامنت های طبیعی بسیار مشابه است و همین امر اجازه رشد بافت کلاژنی لیگامنت به درون آن را می دهد. تاندون ها و لیگامنت های انسانی دارای 70 درصد آب هستند و در ساختار آن ها عروق خونی، اعصاب و عروق لنفی وجود دارد و وظیفه اتصال استخوان به عضله و تسهیل حرکت بدن را به عهده دارند.

پایان مطلب/