به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سیستم پاسخ دهی مغزی شامل پروتئین هایی است که عملکرد آن ها در اصل حفاظت از مغز در برابر شرایط کمبود اکسیژن است، اما مطالعه ای بوسیله محققین دانشگاه Case Western Reserve نشان می دهد که فعالیت طولانی مدت این سیستم پاسخ دهی منجر به آسیب هایی به مغزی می شود که عملکرد سلول های مغزی را مختل می کند.

شناسایی مکانیسم ها یا فرایندهایی که تحت شرایط کمبود اکسیژن روی سلول های مغزی اثر می گذارند می تواند فرصت را برای ایجاد درمان های موثر در آینده فراهم کند. در بحث پاسخ دهی سلول ها به کمبود اکسیژن پروتئین هایی موسوم به فاکتورهای القا شدنی بوسیله هیپوکسی(HIFs) قرار دارند که سلول ها را به سمتی هدایت می کنند که مصرف اکسیژن شان را به حداقل و دستیابی شان به اکسیژن را به حداکثر برسانند. به این ترتیب، HIFs می توانند امید سلول ها برای نجات از شرایط کمبود اکسیژن باشند. کمبود اکسیژن به صورت طولانی مدت روی عملکرد بسیاری از بافت ها می شود و در مورد مغز به طور ویژه می توان گفت که این شرایط هیپوکسی روی سلول های بنیادی اثر می گذارد و موجب اختلالات شدیدی می شود.

اما در این مطالعه جدید محققین با استفاده از رویکردی جدید به بررسی عملکرد پروتئین های پاسخ دهنده به هیپوکسی پرداختند. آن ها با مقایسه نحوه عملکرد سلول های بنیادی مغزی با سایر بافت ها مانند قلب و پوست ثابت کردند که پروتئین های پاسخ دهنده به هیپوکسی عملکرد مفیدی را در جهت افزایش بقای سلولی در شرایط کمبود اکسیژن در همه بافت ها انجام می دهند. اما همین پروتئین های پاسخ دهنده به هیپوکسی یک نیمه تاریک نیز دارند و می توانند وارد فرایندهای سلولی دیگری نیز شوند که به موجب آن عملکرد سلول های بنیادی مغزی را مختل می کنند. این بدین معنی است که در حالی که پروتئین های پاسخ دهنده به هیپوکسی در جهت پیشبرد بقای سلول ها در بافت های مختلف در شرایط هیپوکسی عمل می کنند، اما اثرات قوی آن ها می تواند عواقب ناخواسته ای داشته باشد و عملکرد سلولی را مختل کند. در ادامه این مطالعه محققین گروهی از داروها را شناسایی کرده اند که می توانند پاسخ های آسیب رسان این پروتئین ها را برطرف کنند و پاسخ های مفید آن ها را حفظ کنند.

پایان مطلب/