به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تکنولوزی منحصر به فرد آنها الگوی امکان پذیری را برای نصب ساختارهای پیچیده مانند بافت های چربی و کبد فراهم می کند. روش های مهندسی بافت به محققین انعطاف پذیری و کنترل فراوانی را بر سازماندهی انواع سلول های فردی می دهد  و ساخت سازه های بافتی دارای رگ را به آسانی ممکن می سازد. این ابداع ما را به سمت بافت های زنده در حال تکوین و جایگزینی اندام نزدیکتر می کند. نکته حیاتی در موفقیت در یک پیوند ادغام شدن سریع آن با سیستم گردش خون بیماراست. این موضوع برای زنده ماندن سلول ها در پیوند به جهت دسترسی به اکسیژن و مواد غذایی و حذف ضایعات متابولیکی بسیار حیاتی است. ادغام شدن همچنین پیام رسانی بین سلول ها و رگ های خونی را که برای تکوین بافت اهمیت دارد، تسهیل می کند. بافت ها، شبکه رگی از قبل تشکیل شده ای را برای ادغام سریع رگی با میزبان طراحی کردند. این رگ سازی توسط کاشتن و کپسوله کردن سلول های اندوتلیال دیواره درونی رگ های خونی ممکن می شود. در بسیاری از روش ها پراکندگی احتمالی رگ ها در یک ساختارضخیم به نفوذ سلولی در in vitro  و خود سازماندهی ماتریکس سلولی متکی می باشد. اینها فرآیندهای آهسته ای هستند که منجر به ایجاد شبکه غیر یکسانی از رگ ها در بافت می شوند. خود مونتاژ شدن رگ ها نیاز به تراکم بالایی از سلول های اندوتلیال نیاز دارد. این روش تعداد سلول های دیگری را که  باهم کشت داده می شوند را محدود می کند.

دانشمندان تلاش می کنند پراکنشی از رگ های تازه تشکیل شده از طریق الگوسازی سه بعدی سلول های اندوتلیال با انواع سلول های دیگر در هیدرژل ایجاد کنند. این روش اجازه می دهد تراکم زیادی از سلول های اندوتلیال در نواحی خاصی درون بافت قرار گیرند و بقیه نواحی سازه برای سایر سلول ها خالی بماند. همچنین هیدروژل به عنوان مخزن مواد غذایی برای سلول های اندوتلیال کپسوله شده عمل می کند. به هر حال الگوسازی همزمان چندین نوع سلول درون هیدروژل آسان نمی باشد. تکنیک های متعارف مانند micromolding و organ printingبا تجمع آهسته سلولی، حجم بالایی از سوسپانسیون سلولی، فرآیندهای چند مرحله ای پیچیده و تجهیزات هزینه بر محدود می شود. این فاکتورها همچنین بالا بردن مقیاس تولیدات سازه های الگوسازی شده سه بعدی سلولی را مشکل می سازد. تا به امروز این روش ها در رسیدن به رگ زایی و انتقال توده ای از درون بافت های مهندسی شده ضخیم موفق نبوده است. برای نائل آمدن بر این محدودیت ها محققین IBN از تکنیک تجمع فیبرهای interfacial polyelectrolyte complexation (IPC) جهت تولید فیبرهای هیدروژلی مملو از سلول تحت شرایط آبی در دمای اتاق استفاده کردند. برخلاف روش های دیگر این روش به محققین اجازه می دهد که انواع متفاوت سلولی را به طور جداگانه به درون فیبرهای متفاوت وارد نمایند. سپس این فیبرهای مملو از سلول با سازه های بسیار پیچیده با ساختارهای بافتی تجمع می یابند. بعلاوه این روش محققین را قادر به مناسب کردن ریزمحیط هر نوع سلول توسط بهینه کردن عملکرد آنها با وارد کردن فاکتورهای مناسب مانند پروتئین ها به درون فیبرمی سازد. با این روش محققین شبکه رگی اندوتلیال را به خوبی سازه های بافت کبد و چربی الگوسازی شده سلولی مهندسی کردند که به طور موفقیت آمیزی در موش وارد سیستم گردش خون میزبان می شوند و بافت های رگ زایی شده را تولید می کنند.