به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مطالعات گذشته این محقق و همکارانش نشان داده است که زمانی که سلول های بنیادی موشی به گیرنده های نوری چشم تمایز می یابند و در ادامه به موشی که دارای مشکلات شبکیه است پیوند می شوند، می توانند بینایی را تا حدی احیا کنند؛ با این حال، این گیرنده های نوری تنها سه تا چهار ماه دوام دارند.

اگر دلیل بروز یک بیماری چشمی را ندانیم نمی توانیم درمانی نیز برای آن بیابیم و همین امر مشکلاتی را در مسیر سلول درمانی بیماری های چشمی ایجاد کرده است. در این راستا، دکتر ژی و همکارانش به مطالعه ریز محیط بافت چشم و بویژه بافتی اختصاصی به نام جسم مژه ای(ciliary body) پرداختند که در لبه پشتی مردمک قرار دارد و با ترشح مایع زجاجیه فشار چشمی را حفظ می کند. این مایع بین عدسی و قرنیه قرار داد.

ژی و همکارانش نشان داده اند که جسم مژه ای علاوه بر حفظ فشار چشمی و هدایت ریخت زایی جسم مژه ای، پیام رسانی Notch2/3-Rbpj در اپی تلیوم مژه ای داخلی، ترشح پروتئین های مختلفی از جمله Optican و کلاژن ها به درون زجاجیه را نیز تنظیم می کند و محیط پشتیبانی را برای قرنیه، عدسی و شبکیه ایجاد می کند.

به عقیده محققین، جسم ژه ای می تواند نیچ یا ریز محیطی برای بافت های چشمی باشد زیرا شبیه یک نیچ سلول های بنیادی عمل می کند و پیام هایی را ارائه می دهد که می توانند روی ریخت زایی و عملکرد سلولی اثر بگذارند.

پایان مطلب/