به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، حدود 11 میلیون آمریکایی به تخریب ماکولای وابسته به سن(AMD) مبتلا هستند که بخشی از چشم است که در حدت بینایی و پرداختن به جزئیات در دید فرد نقش دارند. دو نوع تخریب ماکولا وجود دارد که به صورت خشک و مرطوب هستند. در حال حاضر برای درمان نوع مرطوب از تزریق ماهانه به چشم استفاده می شود و برای درمان نوع خشک آن از ویتامین های آنتی اکسیدان استفاده می شود.

در حالی که درمان با ویتامین های آنتی اکسیدان می تواند از دست رفتن بینایی را در بسیاری از بیماران مبتلا به نوع خشک AMD بهبود ببخشد، اما درمانی برای آن هایی که به اشکال پیشرفته این بیماری مبتلا هستند وجود ندارد، هر چند شماری از کارآزمایی های بالینی در دست انجام است: از جمله این درمان ها می توان به دو داروی تحت بررسی نام برد که بخشی از سیستم ایمنی را هدف قرار می دهد که یکی از دلایل اصلی بروز AMD  هستند. این داروها که به طور مستقیم به درون چشم تزریق می شوند، در افراد بی خطر بوده اند و بعد از یک سال، به میزان قابل توجهی دید افراد را بهتر کرده اند.

یکی از راهکارهای درمانی دیگر، جایگزینی سلول های مرده یا در حال مرگ در بیماران هستند که برای این کار از سلول های بنیادی مناسب برای بالین استفاده می شود.

یکی از دلایل بروز AMD مرطوب را فاکتور رشد اندوتلیالی عروقی(VEGF) می دانند که منجر به شکل گیری عروق خونی ضعیفی می شود که به درون شبکیه نفوذ می کنند. تزریق داروهای ضد VEGF می تواند تا 90 درصد مفید و موثر واقع شود اما اغلب بیماران باید هر 4 الی 8 هفته مورد تزریق قرار گیرند که این امر خود مشکلاتی را ایجاد می کند. برای حل این مشکل محققین دنبال ایمپلنت کردن یک منبع دائمی از داروهای ضد VEGF به درون چشم هستند که بتوانند به صورت طولانی مدت، غلظت های مناسب از این دارو را به چشم منتقل کنند. به جای تزریق هر 4 تا 8 هفته، بیمارانی یک الی دو بار نیاز به استفاده از داروی ضد VEGF خواهند داشت.

به عقیده محققین این درمان ها و هم چنین ژن درمانی های مختلف می توانند در آینده ای نزدیک به درمان ماکولای وابسته به سن کمک کنند.

پایان مطلب/