به گزارش بنیان به نقل از Scitechdaily، مطالعه قبلی  تیم تحقیقاتی در دانشگاه  UNSW سیدنی نشان داده بود که می توان سلول های سوماتیک تمایز یافته موشی را با استفاده از فاکتور رشد مشتق از پلاکت-AB (PDGF-AB) و 5-آزاسیتیدین (AZA) به سلول های بنیادی چند توان القایی (induced multipotent stem cells/iMS) تبدیل کرد. این محققان به تازگی با بهینه کردن پروتکل تیمار سلول ها با PDGF-AB/AZA توانستند سلول های چربی اولیه انسانی (یک منبع بافتی که به راحتی قابل دسترسی است و به حداقل دستکاری نیاز دارد) را به سلول های iMS با ظرفیت تکثیر طولانی مدت و توانایی تمایز چند رده ای تبدیل کنند. آن ها سلول های چربی انسانی را در معرض ترکیباتی قرار دادند که باعث شد سلول ها هویت اصلی خود را از دست بدهند. سپس سلول های iMS انسانی را به موش ها تزریق کردند. در این حالت سلول ها ابتدا به صورت خفته باقی ماندند. اما زمانی که موش ها دچار آسیب می شدند، سلول های بنیادی با محیط پیرامون خود سازگار شده و به بافتی که نیاز به ترمیم داشت (اعم از عضله، استخوان، غضروف یا عروق خونی) تبدیل شدند. این سلول ها هیچ گونه علامتی از رشد ناخواسته بافتی را نشان ندادند. همچنین به طیفی از انواع متفاوت بافت در موش تبدیل شدند.

به گفته محققان، این سلول های بنیادی با همه انواع سلول های بنیادی که امروزه در کارآزمایی های بالینی تحت بررسی هستند متفاوت است. آن ها از سلول های خود بیمار ساخته می شوند که خطر رد پیوند را کاهش می دهد. با این حال همچنان مطالعات بسیار بیشتری نیاز است که ایمنی و موفقیت آمیز بودن این سلول ها را در انسان ارزیابی کند. اگر مشخص شود که سلول های iMS برای استفاده در انسان ایمن هستند، می توانند روزی به ترمیم هرگونه آسیبی، از آسیب های ترومایی تا آسیب قلبی، کمک کنند. نتایج این پژوهش که سلول های بنیادی انسانی را تولید کرده و اثر بخشی آن ها را در موش مورد بررسی قرار داده است، در ژانویه 2021 در مجله Science Advances به چاپ رسیده است.

پایان مطلب/

 منبع

https://advances.sciencemag.org/content/7/3/eabd1929