به گزارش بنیان به نقل از ScienceDaily، در سال های اخیر ایمونوتراپی باعث تحول در درمان سرطان شده است. با این حال، واکنش های التهابی در بافت های سالم معمولا باعث ایجاد عوارض جانبی می شود. گاهی این عوارض جدی بوده و باعث قطع همیشگی درمان می شوند. این سمیت به خوبی شناحته نشده است و مانع بزرگی برای استفاده از ایمونوتراپی است.

اخیرا دانشمندان دانشگاه Geneva سوئیس طی مطالعه ای به بررسی تفاوت های احتمالی بین یک پاسخ ایمنی مطلوب که هدف آن از بین بردن سرطان است و یک پاسخ ناخواسته که می تواند بافت های سالم را تحت تاثیر قرار دهد پرداخته اند. چرا که پیدا کردن عوامل متمایز کننده بین این دو واکنش ایمنی، امکان ایجاد رویکردهای درمانی جدید با اثربخشی بیشتر و سمیت کمتر را فراهم می کند.

دانشمندان با استفاده از نمونه های بیوپسی کبد بیمارانی که دچار این واکنش های توکسیک شده بودند، مکانیسم های سلولی و مولکولی دخیل را مورد مطالعه قرار دادند تا شباهت ها و عدم شباهت های موجود را شناسایی کنند.

نتایح به این صورت بود که در پاسخ های توکسیک مرتبط با ایمونوتراپی، به نظر می رسد دو نوع سلول ایمنی (ماکروفاژ و نوتروفیل) مسئول حمله به بافت سالم هستند اما در کشتن سلول های سرطانی نقشی ندارند. در مقابل، نوع دیگر سلولی (سلول های دندرتیک) در حمله به بافت سالم دخیل نیستند اما برای از بین بردن سلول های سرطانی ضروری اند.

به گفته محققان، ایمونوتراپی باعث تولید پروتئین های خاصی می شود كه پاسخ التهابی ایجاد می كنند. در تومور، این پروتئین ها به سیستم ایمنی بدن اجازه می دهد سلول های سرطانی را از بین ببرد. اما در بافت سالم وجود همین پروتئین ها می تواند منجر به تخریب سلول های سالم شود. این واقعیت که این پروتئین های التهابی توسط سلول های مختلفی در تومورها و بافت سالم تولید می شوند ، یافته جالبی است.

سلول های دندرتیک بسیار نادر هستند، در حالی که ماکروفاژها و نوتروفیل ها بسیار شایع ترند. برخی ماکروفاژها از مراحل رشد جنینی در اکثر اندام های بدن وجود دارند و در طول زندگی در آنجا باقی می مانند. بر خلاف آنچه قبلا تصور می شد، این ماکروفاژها لزوما التهاب را مهار نمی کنند، و درصورتیکه طی ایمونوتراپی تحریک شوند، می توانند یک پاسخ التهابی نامطلوب را در بافت سالم محل اسقرار خود ایجاد کنند. این امر توضیح می دهد که چرا سمیت ناشی از ایمونوتراپی می تواند اندام های مختلف را تحت تأثیر قرار دهد.

این تیم تحقیقاتی، یافته های خود را با بررسی واکنش های ایمنی موش هایی که فعالیت سلولی آن ها با ابزارهای ژنتیکی تعدیل شده بود، تایید کردند. آن ها توانستند راه گریزی را شناسایی کنند که با به کارگیری آن این عوارض جانبی را حذف کنند. در واقع نوتروفیل ها فاکتورهایی تولید می کنند که برای ایجاد سمیت مهم هستند از جمله alphaTNF- که می تواند یک هدف درمانی باشد. در حال حاضر مهارکننده های TNF-alpha برای تعدیل پاسخ ایمنی در مبتلایان به آرتریت استفاده می شود و شاید بتواند در شرایط سرطان برای مهار اثرات سمی نوتروفیل ها طی ایمونوتراپی مفید باشد. علاوه بر این، مهار نوتروفیل ها می تواند یک روش موثرتر برای مبارزه با سرطان باشد، چرا که برخی از این سلول ها، علاوه بر تحریک پاسخ توکسیک، رشد تومور را نیز تقویت می کنند. بنابراین، کنترل آن ها می تواند از دو طریق کمک کننده باشد: (1) غلبه بر سمیت در بافت های سالم و (2) محدود کردن رشد سلول های سرطانی. نتایج این پژوهش در مجله معتبر علمی Science Immunology در 2 جولای 2021 به چاپ رسیده است.

پایان مطلب/

لینک منبع:

https://immunology.sciencemag.org/content/6/61/eabi7083