به گزارش بنیان سالانه تحقیقات زیادی درباره تکامل انسان صورت می‌گیرد. اگرچه انسان خردمند (Homo sapiens) تنها گونه انسان محسوب می‌شود که همچنان زنده است، اما برای رسیدن به جایی که هستیم، گونه‌های مختلفی منقرض شده‌اند. با وجود انقراض این گونه‌ها، کشف نحوه ارتباط آن‌ها با یکدیگر یکی از مشکلاتی است که دانشمندان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

اخیرا در مطالعه‌ای محققان دانشکاه کالیفرنیا به بررسی توالی ژنی 279 انسان معاصر، 2 انسان نئاندرتال و یک جد مشترک با نام دنیسونس که حدود 500000 سال پیش زندگی می‌کرده است پرداخته‌اند. در این مطالعه آن‌ها با استفاده از الگوریتمی با نام « تخمین زننده سریع الگوی نوترکیبی اجدادی» تلاقی‌های ژنی و نواحی مشترک ژنی این گونه‌ها را ارزیابی کرده و نشان داده‌اند که تنها حدود 1.5 تا 7 درصد ژنوم  ما مختص به انسان معاصر است و مابقی مشابه گونه‌های باستانی است. به گفته محققان مقدار 7 درصد بخشی از ژنوم انسان است که از نظر شباهت به افراد و قومیت‌های مختلف گونه معاصر شبیه تر از گونه‌های باستانی است و مقدار 1.5 درصد بخشی از ژنوم است که فقط در انسان معاصر وجود داشته و گونه‌های باستانی فاقد آن هستند. آن‌ها همچنین دریافتند که این نواحی اختصاصی با تکامل و عملکرد مغز مرتبط هستند که بر این اساس می‌توان اصلی‌ترین عامل تفاوت‌های ژنتیکی ما بین انسان معاصر و گونه‌های باستانی را ژن‌های مرتبط با تکوین مغز دانست. اما هنوز مشخص نیست که این تفاوت ژنتیکی چه تاثیری بر تفاوت‌های فیزیولوژیک و بیولوژیک انسان معاصر و باستان دارد.

محققان امیدوارند با دستکاری و برگرداندن نواحی ژنی اختصاصی انسان معاصر به مدل‌های نئاندرتالی دست پیدا کنند که امکان بررسی تفاوت‌های مولکولی انسان در طی تکامل را فراهم آورد. نتایج این مطالعه در 16 جولای 2021 در مجله Science Advances منتشر شده است.

پایان مطلب/ 

لینک منبع:

https://advances.sciencemag.org/content/7/29/eabc0776