به گزارش بنیان به نقل از ScienceDaily، محققان دانشگاه کمبریج نشان دادند که تغییرات در ماتریکس خارج سلولی مغز (داربست اطراف سلول های عصبی) منجر به از دست دادن حافظه با افزایش سن می شود، اما می توان با استفاده از درمان های ژنتیکی این تغییرات را معکوس کرد.

اخیرا شواهدی در رابطه با نقش شبکه های اطراف سلول های عصبی (PNN) در انعطاف پذیری عصبی (به معنی توانایی مغز برای یادگیری و سازگاری) و ایجاد خاطرات، به دست آمده است. این شبکه ها ساختارهای غضروف مانندی هستند که غالبا نورون های مهارکننده در مغز را احاطه می کنند. عملکرد اصلی آنها کنترل سطح انعطاف پذیری در مغز است. PNN حاوی ترکیباتی به نام کندرویتین سولفات است. برخی از این مواد مانند کندرویتین 4 سولفات باعث مهار انعطاف پذیری عصبی و برخی دیگر مانند کندرویتین 6 سولفات باعث افزایش آن می شوند.  با افزایش سن، تعادل این ترکیبات تغییر می کند. به طورری که با کاهش سطح کندرویتین 6 سولفات ، توانایی یادگیری و ایجاد خاطرات جدید تغییر کرده و منجر به کاهش حافظه مرتبط با سن می شود.

محققان دانشگاه کمبریج و دانشگاه لیدز طی مطالعه ای بر روی موش ها به بررسی تاثیر دستکاری ترکیبات کندرویتین سولفات موجود درPNN  بر روی ترمیم انعطاف پذیری عصبی و کاهش نقص حافظه مرتبط با سن پرداختند.

برای انجام این کار ، موش های 20 ماهه (که بسیار پیر به حساب می آیند) را مورد بررسی قرار داده و با استفاده از مجموعه ای از آزمایشات نشان دادند که نسبت به موش های شش ماهه حافظه کمتری دارند. سپس موش های در حال پیر شدن را با استفاده از یک "وکتور ویروسی" (ویروسی که قادر به بازسازی مقدار کندرویتین 6 سولفات به PNN ها است) درمان کرده و دریافتند که این حافظه به طور کامل در موش های مسن ترمیم می شود.

بنا به اظهار این محققان، اگرچه این مطالعه فقط بر روی موش ها انجام شده است اما احتمالا در انسان نیز مکانیسم مشابهی عمل می کند چرا که مولکول ها و ساختارهای موجود در مغز انسان همان مولکول ها و ساختارهای مغز جوندگان است. بنابراین ممکن است بتوان از کاهش حافظه انسان در سنین پیری جلوگیری کرد.

نتایج این پژوهش در مجله Molecular Psychiatry در جولای 2021 منتشر شده است.

پایان مطلب/

لینک منبع:

https://www.nature.com/articles/s41380-021-01208-9